Mehmet Nacar Şiirleri - Şair Mehmet Nacar

Mutlaka feleğin eşref saati,
Durdu ki, karşıma çıkardı seni.
Bu işte şeytanın bir menfaati,
Vardı ki, karşıma çıkardı seni.

Buğulu gözlerin görmez uzağı,

Allah’ım ne kadar severmiş beni,
Gönlümü zalimden aldı nihayet.
Sevgide kaybolan asaletini,
Yüreğim yeniden buldu nihayet.

Geldiği limana pislik getirdi,

Bir asmanın dalına uzanmış ak ellerin,
Utanmış gün ışığı yüzünün sıcağından.
Yaratana dedim ki, en muhteşem eserin,
Ne dumanlar tüttürür, gönlümün ocağından.

Altın rengi saçların omzuna dökülmüş,

Her gün secde ederek tapmamı istiyorsan,
Buna hiçbir sevdanın gücü yetmez güzelim.
Ayağına sarılıp öpmemi istiyorsan,
Gölüme yoğurt çalma, maya tutmaz güzelim.

Suç delili ararken ömrümün tamamından,

Kaşların çatılmış gözlerin silah,
Karşımda öfkeyle durduğun yeter.
Kalbime yaptığın haksızlık günah,
Yoluma kaygılar serdiğin yeter.

Sevdamı döndürdün kan davasına,

Evreni atoma gizleyip koyan,
İçinde gezdiren Allah değil mi?
Yıldızları türlü renge boyayan,
Uzayda yüzdüren Allah değil mi?

Sınırsız ilminin kimya formülü,

Felekle barışmak vardı, yarım asır bekledim,
Karşımda diz çökse artık, yüzüne tükürürüm.

Âleme padişah olsa, dünya malına tapan
Sırıtarak selam veren sözüne tükürürüm.

Sıradağlar peşimden küçülüp uzaklaşır,
Gülüşün bulutlardan devleşerek yaklaşır.
Bu yolların ucunda iki gönül bekleşir.

Sırtımda bir ömürlük hasreti taşıyorum,
Adımlarım sabırsız, sevdama koşuyorum.

Ezelden beridir baht-ı siyahtım,
Beyaza düşmandı yıllarım benim.
Goncamı kopardı, firarda bahtım,
Tutmaya uzandı ellerim benim.

Sevdamın yağmuru fırtına idi,

Çin’in nüfusunu amele tutsan,
Çağlayan sevdama set çekemezsin.
Duygunun gölüne denizler katsan,
Gönlümün eline su dökemezsin.

Elimden kaçarsın gördüğün yerde,