Mehmet Çoban Şiirleri - Şair Mehmet Çoban

Dostum söylesene,
Sığdırılmış günlere
Dostluğumuz mu var?

Gün fobilerini
Kırmak gerek bence.

Aydın görürüm
Ben aydınım diye dolaşan
Toplumundan uzak
Toplumuna yabancı
Kendi bireyine kapanmış
Paylaşımcılıktan uzak

Duygular derin
Kalbim tedirgin
Oturdum masaya
Düşünceler hayata
Bir karış suratım, olanlara

Umudumu
Hayallerimi
Uçurdum yükseklere
Ayrıldım yeryüzünden
Göklere yükseldikçe

Öncelikle dost olmasını bilmeliyim
Sonra kendimi korumasını bilmeliyim
Dost olabilmek insanlara erdemdir
Önce kendimizi korumak temeldir

Dost olanda, olacakta insandır

Karışık olmak
Ne de güzeldir

Dümdüz olmak
Şekilsiz dikliktir

Uzun süre yağmıştı yağmurlar
Toprakta yağmur kokuları var

Penceremin kenarına oturmuş
Etrafı seyrediyorum
Bir solucan

Es,
Eskimeyen güzelliklerle
Çıplaklığınla vur yüzüme
Asık suratım dağılsın gözde

Kal,

Yürürken yolda,
Bir yazı gördüm panoda
Anılacaktı yiğitler, efeler
Söylenecekti türküler

Önce gülüp geçtim

Ben hiçbir zaman
Sensizliğe alışamam

Doğanın ortasında
Güzellikler kıskacında
Ben yine seni ararım