Mehmet Çoban Şiirleri - Şair Mehmet Çoban

İnsan hiç,
Aşksız durabilir mi?

Yaşama
Başlandığı an
Aşkın başladığı an

Demir atmış kalbime köhne fikirler
Eskiliğini taşıyor, beğenilmez yeniler
Gözlerimi fal taşı açsam da, değişmez
İşin içinde ne çıkarlar vardır, bilinmez
Şımarık ağalar dolaşır düzen adına
İnsanları tutuklu kılarlar atalarına

Güneşe değdim
Gözleri kamaştı
Üzerindeki kara leke
Patlamaları yaşadı
Toz bulutu etrafa
Ateş küllerini dağıttı

Bu gün içime gömüldüm
Düşüncelerimi düşündüm
Hayatın bir yerinden
Düşüncelerin bir yerinden
İdeallerin bir yerinden
Doğaya, insanlara bakıyordum

Karışık olmak
Ne de güzeldir

Dümdüz olmak
Şekilsiz dikliktir

Uzun süre yağmıştı yağmurlar
Toprakta yağmur kokuları var

Penceremin kenarına oturmuş
Etrafı seyrediyorum
Bir solucan

Öncelikle dost olmasını bilmeliyim
Sonra kendimi korumasını bilmeliyim
Dost olabilmek insanlara erdemdir
Önce kendimizi korumak temeldir

Dost olanda, olacakta insandır

Es,
Eskimeyen güzelliklerle
Çıplaklığınla vur yüzüme
Asık suratım dağılsın gözde

Kal,

Kuşlar uçar çırparak kanatlarını
Süzülür çırpmayarak kanatlarını

Her iki eylem gökyüzünde
İnsan seyrediyor yeryüzünde

Ben hiçbir zaman
Sensizliğe alışamam

Doğanın ortasında
Güzellikler kıskacında
Ben yine seni ararım