Mehmet Çoban Şiirleri - Şair Mehmet Çoban

Dostum söylesene,
Sığdırılmış günlere
Dostluğumuz mu var?

Gün fobilerini
Kırmak gerek bence.

Gül açınca
Tomurcukluktan çıkar
Bütün rengi ortada
Etrafa kokularını saçar

Suskun insan

Fırtına, kasırga
Olmaktan öte
Kuşatan, koruyan
Olmak var ya…

Soğuklarda ılık,

Bir karanlık içinde doğdum
Güneşi unutmuş bir toplumda
Yıllarca karanlıkta yaşadım
Gerçek aydınlığı bilmeden

Alıştım artık

Uzun süre yağmıştı yağmurlar
Toprakta yağmur kokuları var

Penceremin kenarına oturmuş
Etrafı seyrediyorum
Bir solucan

Öncelikle dost olmasını bilmeliyim
Sonra kendimi korumasını bilmeliyim
Dost olabilmek insanlara erdemdir
Önce kendimizi korumak temeldir

Dost olanda, olacakta insandır

Karışık olmak
Ne de güzeldir

Dümdüz olmak
Şekilsiz dikliktir

Es,
Eskimeyen güzelliklerle
Çıplaklığınla vur yüzüme
Asık suratım dağılsın gözde

Kal,

Yürürken yolda,
Bir yazı gördüm panoda
Anılacaktı yiğitler, efeler
Söylenecekti türküler

Önce gülüp geçtim

Ben hiçbir zaman
Sensizliğe alışamam

Doğanın ortasında
Güzellikler kıskacında
Ben yine seni ararım