Mehmet Çoban Şiirleri - Şair Mehmet Çoban

İnsanlık için söylenenleri özetledim
Söylenenlerden ilkeler edindim
İlkeleri ikiye indirdim

Birincisi yalandan, riyakârlıktan uzak dur
İkincisi, dilden öte, sevgi, saygı paylaşımdır

Sensiz
Sessiz
Olurum

Büzüşmüş bir köşede
Derin düşüncelerde

Bir gün gözlerimi yakaladım
İçimdeki gerçekleri söylerken
Dilimi dolanırken yakaladım
Laf olsun diye söylediklerinden

Kaçan gözlerim vardı

Basitçe düşünsem
Fazla derinleler de gezinmesem
Felsefecilerin daldığı konulara
İdeologların çizdiği dünyalara
Siyasetçilerin boş umutlarına
Dalmasam, kendime dönsem

Deniz,
Sessizliğe gömüldü,
Gerçeği sessizlikte mi gördü?

Sessizliktir ki,
Sesi yırtarcasına,

Gülmeyi dudaklara öğretemedim
Büzüşüyorlar gülerken gözlerim
Ağzımdan çıkan bütün sözlerim
Kir sanki ağızdan çıkınca silerim

Külhanbeylilik genelde içimizdedir

Topladım bütün geçmişimi
Topladım bütün hayallerimi
Gelecekleri renklendirmek için
Sımsıkı idealler kurdum
İnsanlığa muştular için
Çıktım yola en güzel duygularla

Gelin şu insanları soyalım
Gasp edelim, çalıp çırpalım
Bize bir şey yapamazlar
Çünkü onlar bir olamazlar

Biz birlik olalım üç beş kişi

Güneş ağlıyordu
Ben ona sevinçle bakarken
Kalbimle buluta seslendim
Gir güneşle dünya arasına
Görmesinler güneşin ağladığını
Yağmurlarını gönder doğaya

Ah kardeşim
Ne sen söyle
Ne ben söyleyeyim?

Gördüğüm
Acayip bir rüya değil