Mehmet Çoban Şiirleri - Şair Mehmet Çoban

Güneş ağlıyordu
Ben ona sevinçle bakarken
Kalbimle buluta seslendim
Gir güneşle dünya arasına
Görmesinler güneşin ağladığını
Yağmurlarını gönder doğaya

Dün albümümü karıştırdım
Yıllar öncesinden bir resim

Siyah beyaz

Ne günlerdi

Yol, ben
Ben, yol
Karma karışık
Yürüyorum
Hafif, hafif
Ayaklarım yolda

Bir acı gerçek
Zayıfken ezilmişken
Delikanlı bir yürek
Büyüyüp kuvvetlenince
Sanki tam bir dönek

Demişse ki peygamberi
Çalışanın tüm emeğini
Ver alnının teri kurumadan

Demişse ki peygamberi
Haklının, yetimin, fakirin

Tanrının bütün emirleri
Dünya işleri
Hesaplanır ahirette
Tüm hak edişleri

İnanmayanlar der

İnsan bir garip oluyor
Çocuklar taşlar atıyor
Henüz küçücükler
Belki yarın büyüyecekler
Büyükleri koymuş önüne
Kutsal bir dava biline

Bir bulut gördüm
Bana doğru yaklaşıyordu
Kara, kapkaraydı görünüm
Sanki beni tehlike bekliyordu
İçimde hafif bir endişe
Başladım beklemeye

Bu dünyanın
Altı ateş
Üstü boşluk
Arada ben
Arada biz
Anlayabilsek

Bakıyorum ortada çağrılar
Sürekli birliğe çağırıyorlar
Ama işin özüne inmiyorlar
Kelimeleri tekrar ediyorlar

Bazen olanlara itirazım geliyor