Mehmet Çoban Şiirleri - Şair Mehmet Çoban

Gül açınca
Tomurcukluktan çıkar
Bütün rengi ortada
Etrafa kokularını saçar

Suskun insan

Fırtına, kasırga
Olmaktan öte
Kuşatan, koruyan
Olmak var ya…

Soğuklarda ılık,

Duygular derin
Kalbim tedirgin
Oturdum masaya
Düşünceler hayata
Bir karış suratım, olanlara

Umudumu
Hayallerimi
Uçurdum yükseklere
Ayrıldım yeryüzünden
Göklere yükseldikçe

Bir karanlık içinde doğdum
Güneşi unutmuş bir toplumda
Yıllarca karanlıkta yaşadım
Gerçek aydınlığı bilmeden

Alıştım artık

Görmek istemediklerim
Gözümün önünde duruyor
Her türlü çirkinlik
Bencil, çıkarcı davranışlar
Kalp temizliği ile kutsanıyor

Aydın görürüm
Ben aydınım diye dolaşan
Toplumundan uzak
Toplumuna yabancı
Kendi bireyine kapanmış
Paylaşımcılıktan uzak

İnsan hiç,
Aşksız durabilir mi?

Yaşama
Başlandığı an
Aşkın başladığı an

Demir atmış kalbime köhne fikirler
Eskiliğini taşıyor, beğenilmez yeniler
Gözlerimi fal taşı açsam da, değişmez
İşin içinde ne çıkarlar vardır, bilinmez
Şımarık ağalar dolaşır düzen adına
İnsanları tutuklu kılarlar atalarına

Güneşe değdim
Gözleri kamaştı
Üzerindeki kara leke
Patlamaları yaşadı
Toz bulutu etrafa
Ateş küllerini dağıttı