Mehmet Çoban Şiirleri - Şair Mehmet Çoban

Toplumda yaşamaya çalışırken
Oyunlar oynanıyor üstümüze
Parlak nutuklar işitiriz, yalansı
Liberal hümanizm erki üstüne
Umutsuz çocuklar bakarken
Mideleri aç, burunları sümüklü

Devrilirken zaman yarına
Ufka dalarım zamanda
Rüzgarlar uçar etrafımda
Uzakları getirir yanıma
Şiirler yazdırırken bana
Ucuzluk yoktur yaşamda

Üşüyen umutları ısıtmak için
Bir ateş yaktım derinliklerimden
Çıtırtılarını duyabiliyor musun?

Bir toplumu yangın sarmıştı
Batıcılığın yollarında taklit yarışı

Hiçbir şey, barış ortamının güvenine değişilmez
Karışıklık, dalgalı düşler, düşenceler, güldürmez
İnsan hırsı zincirlerini kopardı mı sonu gelmez
Bilgi sağa sola yalpalarken insana fayda vermez

Düşün, ortalığı gevezeler kaplamışsa, son nedir?

Çizmeleri sarışın Mehmet ağa
Öldü gitti olduk çizmesiz ağa

Yazıyordu hep garibim haftaya
Biz yazdıramadık gittik yıllara

Çocukluğumdan itibaren
Herkes beni çağırdı kendisine

Gel bana
Gel bize insan ol diye

Üreten / tüketen,
Yaratılışı bütünlenen

Yaratılış olgusunda
İnsan, hayat, doğa
İlişkilerin kuralında

Alıp başımı gitmek istiyorum
Alnım açıkken, kirlenmeden
Aldatılmışlıkları yaşarken
Aldatmaları hiç tanımazken

Bencilliklerin ödüllendirildiği

Akıllı olmak için
Aklımın peşine düştüm
Aklımla bin yaşadım
Akılsızlıklarıma şaştım.

Az gittim uz gittim

İnsan bu su misali
İnceden kıvrılır hayata

İnadı mı var neye?
İnançlı olarak durmaya