Mehmet Çoban Şiirleri - Şair Mehmet Çoban

Tut elimden ey aklım
Özüm isyanda benim
Vuslatım gerçeklere
Benden geçen benim
Eli vicdanda kalbim

Gücünü düşünürüm
Her yeri örten karanlığın

Aydınlıklar gizlenir seninle
Parlak yıldızlar doğar tepemde
Bazen, ayın görülür şekillerle

Rüzgâr keman yayı
Yaprak üzerinde dolaşıyor
Sanma ortaya çıkan hışırtı
Doğanın senfonisi yayılıyor

Böcekler, arılar söylüyor

Yaprak,
Düşerken toprağa
Yeni bir hayat başlar

Toprağın
İçindeki dünyada

Bir gün aklıma bir fikir geldi
Düşündüklerimi, söylediklerimi
Yaptıklarımı, hayallerimi
Kaynağı ile panoya asayım
Hangileri bana ait bakayım

Dünyanın bir yerinde sabah olurken
Dünyanın diğer yerinde akşam oluyor
Hayat bir yerde gündüzken,
Diğer yerde gün geceye ulaşıyor

İnsanların hayata bakışları da

Yeşerince dalda
Yeni hayat başlar
Yoğrulan doğada
Yitik umutların
Yeşil baharında

Rüyalarını rüzgâr
Bizleri yaprak yaptılar
Estirdiler rüzgârlarını
Sonra kendileri yaprak oldular

Tutunacak dal aradılar

Ayrı düşerim toplumumdan
Derinliğine ayrılıklarımdan
Ismarlanmış insanlığıma
Mest olmayan kavramlarımdan

Mamul mal gibi üretirlerken

Taşı,
Koymak için gediğine
Çıktığım tüm yollarda
Hiç gedik bulamadım
Taşım kaldı elimde