Mehmet Çoban Şiirleri - Şair Mehmet Çoban

Karlı bir havada
Doğmak isterdim
Sorarım kendime niçin?
Cevabını hiç veremedim

Her kar yağdığında

Heyhat! Nereye baksam dökülüyor
Aldanış, aldatış, yaşamda sürüyor
Yalan mı arıyorum hayatımda
Alırım koyarım yaşamı karşıma
Lal olur dilim gerçekler karşısında

Derine dalmadan
Üşümüş umutlarıma
Şöyle bir baktım
Ümit kapımda duruyor
Nice olumsuzluğa
Cevabım var diyor

DİN, değerleriyle var kılınırsa insana
İnsan ulaşır en büyük kemali makama
Nedametleri hiç yaşamayacak olanlara

=

Günde gürültüler, ıssızlık kaplar içimi
Üşütür beni nedense sıcak yaz güneşi?
Nereye nasıl yürürüm bilmeden sanki
Esintiler gelir düşlerime, zaman eski
Şişlenmiş insanlar hoplatıyor sinirlerimi

“Balık kavağa çıkınca”
Diye, beklersem hayatta
Biliyorum kalırım yaya
Yetişemem ufuklarıma

Güzeli candan isteyen

Kal artık eski duygularında
Bak yeni ufuk insanın şafağında
Çıkarcılar inan değil çoğunlukta
Hükümranlar insanın suskunluğuna
Hayır demesini bildiğinde yarına
Yarınlar çıkar mutlaka aydınlığa

Doğru söz
Doğru hüküm

Sahipsizdir
Sahip çıkılsın diye
Lazım olanlar alsın diye

Gecelerin tüm sessizliğinde
Gündüzlerin aydın gerçeğinde
Yaşanan geçmişin özlerinde
Yaşadığım hayatın içinde
Dinlediğim sözlerde
Okuduğum bilgilerde

Kirli bir el, bir söz
Ürkek titrek bakar göz
Çamur atarcasına ağır
Üstüne kulakları sağır
Morartan sözler aşkı
Sahipsiz dolaşır arzı