İnsan içini dökmek ister
Bazen yakınlarına
Bazen sevdiklerine...
Onlardan bir avuç sevgi,
Bir damla ilgi ister.
Benim gariban yüreğim
Mutluluğu ne yıldızlarda
Ne de Kafdağı’nda aradı.
Bir gülümsede
Küçücük bir dokunmada
Koşamaz,zincir taktık denilen o yağız at
Uçuyor şimdi takmış da bir çift çelik kanat.
Engelleri uçarak aşan bu asil atın
Bu son koşusunu bütün dünyaya anlatın.
Kır atlar,doru atlar,yağız atlar…
Hendeği nasıl bir hamlede atlar?
Yol mu dayanır bu yiğit atlara?
Bir adımda yolu ikiye katlar.
Tedavisiyle uğraştık biz yıllar yılı bir hastanın,
Hazırlığını yapıyoruz şimdi büyük bir destanın.
Tarihe sorun ki, ayak sesimizden tanır o bizi,
Dirilip tekrar geliyoruz, duyun ayak sesimizi !
Ey yüce mabet Ayasofya!
Sen ki,yadigârısın bize
Fatih Sultan Muhammed Han’ın.
Döndüreceğiz seni aslına,
Belki bugün belki yarın;
Ay damlarken gecenin bedeninde denizden
Türkü söylerdi balıklar mavi sahillere.
Bir masal anlatırken denizlere martılar,
Terk ediyor hükümdar ülkeyi cahillere.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!