Yalnızlığım,ne rüzgâr ne kar,ne tipidir;
Tam aksine
Beni rüzgârdan,tipiden,kardan
Radyasyondan
Ve negatif insanlardan
Koruyan zırh gibidir….
Yaman çalacak o saat yaman,
İşte o an
Duracak zaman.
Ay tutulacak
Güneş tutulacak
Sönecek yıldızlar.
Evladıdır ağacın yaprak,
Ayrılmak istemez annesinden.
Rüzgâr düşüremez yaprağı,
Talep etmedikçe kara toprak…
Bu gönlüm bir deli ırmak,
Akar gider yâre doğru.
Huzur verir gönle uçmak,
Uçar gider yâre doğru.
Davulun sesi
Zurna eşliğinde…
Üç gün üç gece,
Şölen havasında…
Yenilir içilirdi.
Şimdi salonun duvarında yankılanıyor,
Hatırlamasam da annem mübarek yüzünü
Sararıp solmuş bir resmin bile yok elimde!
Saçlarım söyler başımdaki parmak izini.
Tespih gibi her gün çekerim adın dilimde.
An oluyor gülüyorum,an oluyor ağlıyorum,
Bilmem ki ben bu kötü dünyada ne kâr sağlıyorum.
Ne İstanbul,ne İzmir,ne adana,ne Konya…
Hani Akdeniz’in koynunda bir şehir var ya
İşte orası benim doğduğum şehir Antalya!
Hani Gazi Mutafa Kemal Paşa şöyle der ya:
“Şüphesiz dünyanın en güzel yeridir Antalya!”
Kimliğini yitirenlerce kaymakam, vali
Militandır;bilsin ki bunu bütün ahali.
Şimdi bize kimse”öğretmen” demiyor bil ki,
Sen gider isen bize”öğretmen”derler belki.
Aç kaldım
Susuz kaldım
Uykusuz kaldım
İşimden kovuldum
Her şey terk etti beni
Yalnız bir şey terk etmedi
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!