Mehmet Cıngır Şiirleri - Şair Mehmet Cıngır

Ey gönül! Gönlüne yine aşk çorabı ördün mü?
Âşık olursun hemen sen, bir güzel gördün mü?
Aşk belasından kurtulup bir ömür sürdün mü?
Ah gönül,ah bu gönül yoruldum senden gönül!

Düştün yine sen bir ela gözlünün peşine,

Acı bir gün yaşandı geçenlerde Soma'da,
Kimi Hak'ka yürüdü,kimi halâ komada.
Sevdiklerinin gönlünde açtılar gönül yarası,
yüreklerinin akıydı yüzlerindeki kömür karası.

Yerin altında günler uzadıkça uzuyordu,

Yoktur kimsenin hakkına,hukukuna saygısı,
Tek düşündüğü midesi,arabası,bir de parası...
Öylesine artmıştır ki hırsı,
Ay'ı bölüp ikiye versen eline,
Alıp koyar cebine ve sorar:
"Nerede bunun ikinci yarısı? "

Hoca'nın mezarında varmış bir gül,
Her gece açarmış sarı,kırmızı,mor,
İnanmazsan mezar taşına sor...
Kabrime gelenler desinler-Gül,gül,gül...

Mezarımın taşına yazsınlar gül,gül,gül!

Şaşarsa adalet terazisinin dili,
sarsılır tâ derinden mülkün temeli.
Ey idareciler! Adil davranmazsanız eğer,
nızdadır mahşerde Allah'ın eli.

Adalet yoluydu Ömer'in yolu,

Hayat kimine kış,kimine bahar;
Kimine yaz,kimine de sahildir.
Kim neyi hak ediyorsa mutlaka
Verir Allah; çünkü o çok adildir.

Akşamın kızıllığı vururken içime,
Geçtim sararan zamanın kıyısından.
Dönüp baktım bulutlu maziye;
Kızaran akşamın ardından...

Bazen ağır ağır,bazen koşarak,

Vurdular annemi,bahçe sularken suda,
Çok çalışır az uyurdu,hafifti uykusu da.
O gün yaşadım acıların en acısını,
Acılarım her zaman bekledi beni pusuda.

Annem gittiğinden beri zehir içerim,

Ömür dediğin bir âh ile bir vâh!
Âh ile vâh ile geçti benim ömrüm!
Bir âh dedim,bir de vâh! Geçti işte eyvâh!
Âh ile vâh ile geçti benim ömrüm!

Acele yaşadığım çocukluğum nasıl geçti,bilemedim.

Allah istemezse yaprak bile kımıldamaz;
Murad ederse eğer,kimse engel olamaz.