Hamiye Gül Şiirleri - Şair Hamiye Gül

Oy benim harabe gönlüm
Sen yine darda mısın?
Başında kara dumanlar
Şimdi yangınlarda mısın?

Sevdiğim el olmuş dediler;

Bisikletimin selesine tıklım basa,
Kadife kırmızı güllerimi serpiştirdim.
Tebessüm iliştirdim kenarına hanım abla,
Hayal Caddesi.Salkım Saçak Sümbül Sokağında.

Atların nal sesleri tıkır tıkır denize karşı,

Heybetiyle gürleyerek yalıyor dalgakıranları,
Pırıl pırıl uçuşuyor göğe doĝru kristalleri,
Yanağımdan süzülüp katreleri bir bir aşağı,
Ağlıyor asi mavinin gözleri durulmaz suları,
Ah duyulmaz sesi fezaya yükselse figanı!

Kopuyor içimde fırtına,
Savruluyorum rüzgarına.
Söylüyor yeniden adını
Yaşadığımız tüm anılar.

Bitmesin ne olur bir tanem

Yedi nokta yediyle sarsıldı bölge!
Dinmiyor zelzele altı nokta beş nokta ile
Depremler oluyor,yürek hanemizde,
Soluk alamıyoruz,tüm Türkiye.!
Can havliyle...Koşustuk yalın ayak deprem yerine,
Ölümün soğuk nefesini duyduk bedenimizde;

Efsun yaşamın içerisindedir;
İnsan kâlp ile bu sırdan ibaret...
Pekâla,
İnsan hayatı neydi sahi usta?
Sana göre,
Bilmek istiyorum,söyle!

Uçup gittin kanatlanıp ellerimden,
Bir güvercin gibi çok uzaklara yâr.
Ve mevsim hazana göz kırpıyor,
Üşüyor temmuz devlerin aşkıyla.

Gün kurudu temmuz ağlıyor ikimize,

Nedenini hiç bilemediğim
Vel hasılı kelam
Bir dünya kaygılarım
Sıtkımı sıyıran hayatım oldu,
Hep sen diye başlayan.

Tutunamıyorum sensiz yaşama,
Bakma sen ayakta durduğuma.
Kayıyorum ellerinin arasından,
Anla halimden yanıyor yüreğim.

Çekip gitme ne olur yamacımdan,

Sen güvendin cevherime,
İşledikçe aydınlandım.
Bilginin ışığıyla seninle,
Karanlıklarda yol aldım.

Kör cehalete bilgi saçtık.