Hamiye Gül Şiirleri - Şair Hamiye Gül

Ben yine soğuk bir kış gecesinde,
Sessizliğin buza kesen tam ortasında,
Bıçak gibi dayanmış yalnızlık boynuma,
Adım adım gidiyorum hüzünle yutkunarak.

Titrese yapraklar düşse yere irkilirim,

İsmini hecele bana,
Tek hece üç harf olsun.
Güven olsun içinde,
Samiyet sevgi olsun.

Öyle sihirli ve efsunlu olsun ki

Sürersin saltanatını gönlümün sarayında;
Oturursun kalbimde büyük ihtişamınla.
Yedi Tepeli ya şehr- i şâhâne-i güzellik,
İstanbul'um öpeyim dağlarının başından,
Taşlarının, ufuklarının,mavi deryalarının
Ve dahi kaldırım taşlarının göğsünden.

Sevdinmi çılgın gibi seveceksin,
Tutacaksın sevgilinin kolundan,
Hızla çekiştirip koşturarak
Sokak başındaki o
Köfte arabasına götüreceksin.
Hani köfteler de cız cız,

Attığın taş öğretmenlerimi buldu,
Sen yıktın o öğretmenlerin hakkını.
Ekim ayı dünya ögretmen günüydü,
Boşa gitti öğretmeninin onca emeği.

Onlar benim eşim,kardaş candaşım,

Söyleyemem istesemde
Seni ne çok sevdiğimi
Anlatamam ki sana
Sensiz geçen günlerimi
Yüreğinin tutuklusuyum.

Ayaklar altında ezilmeden,
Kaldırım taşı olamadan,
Yüreğini bulamazsın.
Hüznün duraklarında dibe vurmadan,
Ufuklara özgürce yelken açamazsın.
Karanlıkta korkuyla titremeden

Neden korkarım en çok bilir misin,
İncitilmekten değil,
İncitmekten korkarım.
Korkutulmaktan değil,
Korkutmaktan korkarım.
Ağlamaktan degil,

Karanlık bir akşamdı,
Yıldızlar kayıyordu yüzünde.
Ay ışığı boyanmış kırmızıya,
Ayaz mı ayaz kış gecesinde.
İliklerime işliyordun sinsice,
Buz keskinliğinin sivriliğinde.

Seni çok sevdiğimi
Hiç bilmeyeceksin.
Tükenip bittiğimi
Hiç görmeyeceksin.

Oysaki her şeyden