Hamiye Gül Şiirleri - Şair Hamiye Gül

Yüreğimi kibrit aleviyle
Tutuşturdum yakıyorum.
Sen ey defne kokulu sevgili,
Tututunduğum dalım.
Gülüşlerimi gamze çukuruna
İliştirip bırakıyorum.

Hayat ,faktörleriyle devinimsel süreçtir.
Hiçbir şey eski formuyla kalmaz.
Değişim olmazsa statikleşen bir durum olur ki,
o da hayat olmaz.
İnsan da bu devinim içinde sürekli değişir.

Gitme yazım kışımdan,
Yâr eğlen dur yamacımda.
Hem hayalim hem düşümden,
Çıkma sakın dayanamam.

Yâr beklerim köprü altında,

Ruhumu sıkmaya çalıştığın urganın
Benim yüreğimin kordon bağı,
Dile gelirse devrana sedasıyla
Bırakmak zorunda kalırsın urganı.!

Ah keşke gelse yeniden
O eski güzel günlerimiz!
Düşsek yeniden sokaklara,
Ceplerimizde bilyelerimiz,
Pamuk şekerleri,cikletlerimiz...

Çalıyordu trampetlerini,
Birden geceden başladı sancısı,
Geçiyor sandım
Diş minesinden iş makinası,
Koptu ödüm kuş gibi
Sardı çekim kaygısı.

Aslen Diyarbakırlı Ramazan Hocam,
Hakk'tan başka söylemedin ki kelam.
Hallac'ım gibi yürekte tutamadın aşkını,
İmansız bıçak mı kırdı canını Ramazan?

Gönül pencerenin perdesi kalkmıştı.

Entellektüel olacağım diyerek,
Kasma sen kendini bu kadar.
Herkes doğalığı sever unutma,
Doğallığın içinde çok fazla da
Entellektüellik,güzellik de var.

Dokuz köyden kovulmamak
İçin değil yalan söylemeyişim,
O dokuz köyden de kovulmak
İstemiştim ben inan ki azizim
Ve o dokuz köy yalancı çıktıysa,
Söylesene ben ne diyeyim şimdi?

Onu ilk gördüğümde
Gözümün içine bakan
Bir öküz gördüm;
Ehlileştirmeyi bilerek
Fazla kaçırdım,
En sonunda olgunlaştı...