Hamiye Gül Şiirleri - Şair Hamiye Gül

Aslen Diyarbakırlı Ramazan Hocam,
Hakk'tan başka söylemedin ki kelam.
Hallac'ım gibi yürekte tutamadın aşkını,
İmansız bıçak mı kırdı canını Ramazan?

Gönül pencerenin perdesi kalkmıştı.

Entellektüel olacağım diyerek,
Kasma sen kendini bu kadar.
Herkes doğalığı sever unutma,
Doğallığın içinde çok fazla da
Entellektüellik,güzellik de var.

Dokuz köyden kovulmamak
İçin değil yalan söylemeyişim,
O dokuz köyden de kovulmak
İstemiştim ben inan ki azizim
Ve o dokuz köy yalancı çıktıysa,
Söylesene ben ne diyeyim şimdi?

Aşkı hep dizelerde okudum da
İki gözümün nuru;
Gözlerinin mercanına dokuyamadım!
Gün görmemiş zifir karanlıklara sesledim
Bir dua gibi adını ve tutarak bilegimle seni
Yüreğimin âynına sarıp bağlayamadım!

Aşka ait umutlarım,
Ümitlerim hep seninle.
Başım döner sevinçle,
Aniden karşımda görünce.

Gülen ay'ım gül yüzlümsün.

Bekleme beni bu aylarda olur mu
Yanında olmak için çırpınsam da,
Heyecan,sevgi çıldırtsa da,
Bu aralar hiç vaktim yok.
Her gece mehtabın altında
Şiirle öpeceğim gözlerini,

Düştüm yadellere anam aman,
Yıkıldı yanlarıma kolum kanadım.
Çaresizim gurbet elde yanarım,
Döve döve çürüdü ciğerim anam.

Dudu dilli yârim göremez oldum.

Duman sardı Filistin'i
Vuruldu çiçeğim yerde!
Annem,babam,çocuğum,
Meleğim nerde?

Seni o badem içi

Marazı yok göynümün
Sevgiyle atar,
Kefesini alan yük tutmaya gelsin.
Ahir ömürde bu neyin tasası,
Sinesini kuş edip
Sevgiye kanatlanan gelsin.

Dünya senin olsa çocuk senin olsa,
Bağışlasalar çocuğum dünyayı sana.
Büyükler getirip çivisini çaktı ortasına,
Yaşanmaz kıldılar çocuğum dünyayı sana.

Üç günlüktü neyi bölüşemedi ki şu insanlık,