Hamiye Gül Şiirleri - Şair Hamiye Gül

Heybetiyle gürleyerek yalıyor dalgakıranları,
Pırıl pırıl uçuşuyor göğe doĝru kristalleri,
Yanağımdan süzülüp katreleri bir bir aşağı,
Ağlıyor asi mavinin gözleri durulmaz suları,
Ah duyulmaz sesi fezaya yükselse figanı!

Öyle güzel,öyle mükemmmel,
Öyle dolu dolu,neşeyle yaşanılası ki,
Çıkın artık kendinizi mahvettiğiniz
Olumsuz duygulardan.
Evet,madde her şeyi alır ama
Alamayacağı mutluluğun tümü bedava.

Kopuyor içimde fırtına,
Savruluyorum rüzgarına.
Söylüyor yeniden adını
Yaşadığımız tüm anılar.

Bitmesin ne olur bir tanem

Yedi nokta yediyle sarsıldı bölge!
Dinmiyor zelzele altı nokta beş nokta ile
Depremler oluyor,yürek hanemizde,
Soluk alamıyoruz,tüm Türkiye.!
Can havliyle...Koşustuk yalın ayak deprem yerine,
Ölümün soğuk nefesini duyduk bedenimizde;

Sadece insan olayları üzerine alıyor;
Kendini hayatta mahvolmuş sanıyor,
Oysaki dünya her şeyi dizayn ediyor.
Hayvan izlemek gerektiğini bilirken,
İnsansa elbise gibi üzerine giyiyor;
Henüz hayvan kadar olamadı.

Efsun yaşamın içerisindedir;
İnsan kâlp ile bu sırdan ibaret...
Pekâla,
İnsan hayatı neydi sahi usta?
Sana göre,
Bilmek istiyorum,söyle!

Uçup gittin kanatlanıp ellerimden,
Bir güvercin gibi çok uzaklara yâr.
Ve mevsim hazana göz kırpıyor,
Üşüyor temmuz devlerin aşkıyla.

Gün kurudu temmuz ağlıyor ikimize,

Nedenini hiç bilemediğim
Vel hasılı kelam
Bir dünya kaygılarım
Sıtkımı sıyıran hayatım oldu,
Hep sen diye başlayan.

Tutunamıyorum sensiz yaşama,
Bakma sen ayakta durduğuma.
Kayıyorum ellerinin arasından,
Anla halimden yanıyor yüreğim.

Çekip gitme ne olur yamacımdan,

Sen güvendin cevherime,
İşledikçe aydınlandım.
Bilginin ışığıyla seninle,
Karanlıklarda yol aldım.

Kör cehalete bilgi saçtık.