Hamiye Gül Şiirleri - Şair Hamiye Gül

Serildi gökkubbe üstüne melekler,
Pür nur ile Muhammed'in adına,
Yıldızlar bir bir eğildi yeryüzüne,
Gül kokulu Muhammed'in nâmına.

Canların cânânı âlemlere rahmet,

Ayaklar altında ezilmeden,
Kaldırım taşı olamadan,
Yüreğini bulamazsın.
Hüznün duraklarında dibe vurmadan,
Ufuklara özgürce yelken açamazsın.
Karanlıkta korkuyla titremeden

Kesişti o gün yollarımız,
Belki de uçurumlarımız,
Çekiyordu aşkın içine
Debelendikçe derine.

Olmaz desek de oldu bitti,

Neden korkarım en çok bilir misin,
İncitilmekten değil,
İncitmekten korkarım.
Korkutulmaktan değil,
Korkutmaktan korkarım.
Ağlamaktan degil,

Karanlık bir akşamdı,
Yıldızlar kayıyordu yüzünde.
Ay ışığı boyanmış kırmızıya,
Ayaz mı ayaz kış gecesinde.
İliklerime işliyordun sinsice,
Buz keskinliğinin sivriliğinde.

Seni çok sevdiğimi
Hiç bilmeyeceksin.
Tükenip bittiğimi
Hiç görmeyeceksin.

Oysaki her şeyden

Şimdi yüreğimde hasret izi,
Ayırır mesafeler ikimizi.
Kalbimde dolanan sızı,
Aşkımızı bitirir sevgilim.

Uzun yıllar önce seninle,

Duygular dolu dizgin,
İçim yanar yanar da,
Mavi sarmaşıklar açar,
Kalbimin odalarında.

Ne kadar hoş görünüyor,

Döşte atan kâlbim Türkiye!
Depremin vurduğu yer kâlbim!
Enkazların,molozların,
Betonların altında kalan kâlbim!
Çıkaramazsam ellerimle,avuç ayamla,
Ölecek olan kâlbim!

Sıcacık kâlbini bıraktın
Oysaki ellerime
Ve avucumu yakıyor üstelik
Bir daha düşün
Kapıdan çıkıp gitmeden önce;
Çünkü en başında soruyorum?