Hamiye Gül Şiirleri - Şair Hamiye Gül

Bilincim hâlâ uyanık,
Henüz ölmüş olamam.
Aşkın tozuna bulanmış,
İzbe ara caddelerindeyim.

Bitti derdim bitti derken
Bi dünya oldu aman Allah!
Yetti canıma yetti derdim
Yetti illallah!

Bıktım artık oynaklığından

Özüyle,sözüyle,nazarıyla
Bir duruşu olmalı insanın.
Ölüm emri hak vaki olunca
Takdire şayan insanlığı
On sekiz bin alem içinde
İşte insan geldi diyerek

Ben yine soğuk bir kış gecesinde,
Sessizliğin buza kesen tam ortasında,
Bıçak gibi dayanmış yalnızlık boynuma,
Adım adım gidiyorum hüzünle yutkunarak.

Titrese yapraklar düşse yere irkilirim,

İsmini hecele bana,
Tek hece üç harf olsun.
Güven olsun içinde,
Samiyet sevgi olsun.

Öyle sihirli ve efsunlu olsun ki

Sürersin saltanatını gönlümün sarayında;
Oturursun kalbimde büyük ihtişamınla.
Yedi Tepeli ya şehr- i şâhâne-i güzellik,
İstanbul'um öpeyim dağlarının başından,
Taşlarının, ufuklarının,mavi deryalarının
Ve dahi kaldırım taşlarının göğsünden.

Olmasın daha kalpte aşkın izi,
Dürdüm o defteri istemiyorum.
Zorlukla değildir ki sevme işi,
Tükendim artık istemiyorum.

Eyvallah diyorum bak ardından,

Sevdinmi çılgın gibi seveceksin,
Tutacaksın sevgilinin kolundan,
Hızla çekiştirip koşturarak
Sokak başındaki o
Köfte arabasına götüreceksin.
Hani köfteler de cız cız,

Attığın taş öğretmenlerimi buldu,
Sen yıktın o öğretmenlerin hakkını.
Ekim ayı dünya ögretmen günüydü,
Boşa gitti öğretmeninin onca emeği.

Onlar benim eşim,kardaş candaşım,

Unutmam ne mümkün seni,
Nasıl kamufle edebildin
Sessizce yıllar içinde kendini.
Silsem zihnimden
Gülmeyi durduramıyorum.
İki saat bile çekilir dert değildin.