Gülsen Dede Şiirleri - Şair Gülsen Dede

Bir insana yaşam yolculuğunda eşlik ederek;
Yeri gelince anne-baba
Yeri gelince abla -ağabey
Yeri gelince dost -kardeş
Ve ihtiyacı olduğunda doktor -hemşire olup
Ayağına taş değse üzülen,

"Ne de olsa kışın sonu bahardır"demişti ya Daimi,
Kendini asi fırtınalara kaptıranlar göremezler güneşin her daim gökyüzünde beklediğini
Elindeki kepçeyi yoksulun aşına daldıranlar bilemezler açlığın karın sancısını
Görmezler ve duymazlar
yoksulluğun gökyüzünde yankılanan feryadını
Oysa bütün mevsimleri iliklerinde hissedenler bilir ki,

Suskun duygular akar mısralara
Kurak bir yatakta
Sızlanan nehir toprağı gibi yutkunmuş cümlelerle,
Yalnızlığa mahkum baharda
Göğsümün orta yerinde
Nehirler içimde ağlar.

Rüzgara sözüm vardı
Boşalttım içimdeki tüm fazlalıkları
Şimdi esmeli enginliklere
Ne varsa huzurdan
Sevgiden umuttan yana
Dolsun bağrıma

Gülüşünden güneş damlayan
Dokunuşu ömür katan
Gözüyle
Sözüyle
Ve özüyle kendi olanlara sımsıkı sarılın lütfen..!
Zaman öyle tuhaf ki

Her akşam güneş batmadan önce hazırlardı salaş sofrasını
Tek kişilik olsa da o sade muhabbet
Çatal kaşık yerini aldı mı
Yavaş yavaş kalabalıklaşır
Gecenin zifirine inat yıldızlar yağardı yalnızlığına
Önce baş konuk yerini alırdı

Sarhoş bir uykuya yatarken yıldızlar
Öksüz bir gökyüzü örselenir içimde
Sonra adressiz şehirler yağar
Lacivert gecelerde
Şarkılar eser delice
Dinmez fırtınalarla

Ismarlama hayat içine doğar kimi kadınlar
Süt kokulu düşler içinde yol alır bedenleri
Yurtsuz acılarla
Nasır tutan yüreklerine
Yazgılar işlenir kendi ellerinde iğne ucundan kanaviçe üstüne
Avuçlarında saklı körpe duygularla

Hayat bir nefesle başlar...
Yolculuğu bir adımla ...
Sevgi gülümsemekle...
Çoğalmak, paylaşımla...
Yaşamak,yaşatmakla...
Umut, düşlemekle olur...

Varlıkta,
Yoklukta
Birbirine omuz veren insanlar,
Gittiler birer, birer...
Artık menekşeler bile emanet edilmiyor
Daire numaralı komşulara...