Gülsen Dede Şiirleri - Şair Gülsen Dede

Tenime ay düşer, fikrime gözlerin
Zifiri günler ışıldar bakışlarınla
Kızılca kıyamet iken yokluğun
Gün batımında doğar umudum...
Öyle bir işleyiş ki ruhumda
Yeniden hep yeniden büyür asi gençliğim

Tadında yaşamak da neymiş anne?
Çıkmadan yola
Körpe ayakla
Söndü gün görmeden
Umudu bulutlara asılı günler.
Öyle pusuya düşmüş ki hayat

Bulut yığınları düşmüşse göze
Bulanmışsa narin yüreğin köze
Ömrün mevsimi bakarsa güze
Bilki teslimdir bu beden
Ayrılık denen derin hüzne...

Ömür dediğin sürekli düştüğün yol hali belkide
Dallara tutunamayan yapraklar gibi
Bir sonbahar yaşatır hayat vakitsizce...
Gerisi kış sonunda yeşerecek umutlara kalır.
Son nefesi tutabilirsen,
Tutunduğun dallar kırmazsa sevincini,

Önce yüzünde yeşerirdi dağlar
Sonra ömrüme eserdi serince rüzgârla
Gözlerinde derin dalgayla, denizler büyürdü
Mavi yürekli martılar konardı göğsünden göğsüme
Yelkenler açılırdı enginliklere, yüzünden gözlerime
Baharlar sende meyvelenirdi ilk önce

Zaman bir yağmur tanesi gibi,
Akıp gidiyor avuçlarımdan .
Geriye baktıkça burkulur yüreğim.
İnceden bir sızı çırpınır göğsümde
Teline vurdukça içine batan
Bağlamanın içli nağmesi gibi

Öyle derin öyle ağır ki şu yaşama telaşı
Limanlarda keman çalan çocuğa baktıkça
Omuzlarımdaki yükler de çoğalıyor
Ah süt kokulu yavrucak
Simsiyah gözlerinden mavi bulutlar damlıyor
Ha yağdı ha yağacak

Öyle düşler kur ki
Ey insan
Bugünden yarına
Yorulsun hayat ısrarlı mutsuzluktan
Günü güneş değil
Mavi gülüşlü çocuklar aydınlatsın

Ağaçlar çiçeğe duruyorsa
Dağlar kuşandığı bembeyaz giysiyi indiriyorsa nehirlere
Bulutlar tüm kederli hallerinden sıyrılıp
Dal uçlarında yaprakları yıkıyorsa
Ve toprak ana tüm görkemiyle kucak açmışsa yenilenmeye
Kuşlar gökyüzüne kanat açıp süzülürken

Pervasız bir zamanın bahara hasret
düş mağdurlarıyız...
Uğultulu bir dönemde yorulup,
Çorak yüreklerin bir manzaralık
hayaline kapılıp ;
düştük yollara çaresizce...