Gökhan Oflazoğlu Şiirleri - Şair Gökhan ...

Hep aynının yeknesaklığında
boğulan gelecek düşüm.
Anlamsız bütünün parçalarından,
korkunç bir çukura düşmüşüm.
Bu uyanan katışıksız çözüm;
bilgin aynalarda defalarca çözülmüşüm.

Nasıl bir dünya kuruyor bu, nerden geliyor
sessizliğin yükü, terkedilmiş bir zihnin izi,
orda mıdır kefareti, açık bir sızı bağışlıyor
kendini, bir de buna bak, ne kapılar açar.

Oluşumun taşan çoşkusu, nasıl da boğar burdan

Bilen öznenin sıkışmış öfkesi
zincirlenir gelişte, en altta
iyilik iter seni saçılmış tohumlar
gibi. İstek bir, dalgalanma
gerçeklik, hayat der miydik yoksa.

Bırak kalsın kendiliğinde,
kime ne hayrı dokunmuş.
Belirsizin kanatları genişler,
karartır hacmin yoğunluğunu.
Bu kesiflikte yer alamayız,
aç perdeleri gün sızsın içeri.

Bir tarifle açıklardım kendimi,
ne yaptığımla tersyüz olmasam.
Kara ormanlarda bir çıkış olsam,
billur pınarlar gibi, pırıl pırıl yol
alsam, her zaman öyle olur muydu,
o pınar beni bulur muydu.

Ah, o birden açığa çıkan kokuya,
dolanıp gezerken geçmişi, iz
bulunmayan gölgelerin gizine
inerdim. Haykıran ezgilerin
havaya karışan şöhreti,
o kavramış demir kafesi,

Renkler dolanıyor,
ellerinden tutuyorum.
Bazen bir mavi,
ayrılış gibi.
Kırmızının sultası,
direniyorum.

Biz gerçekte orda yaşarız, şekilde ölür, yine doğarız,
bakışlarından uçan kartallar birden kondular, biz görmedik, onlar uçtular, anlaşılmadık yerlerde mekan kurdular, yeni haberlerin kaynağında nefes aldılar, bakışlarını indir, susmasınlar.

Resmi, resmederiz her bakışta,
hatıralar çıkar gelir bir yerlerden.
Resim bir kez daha resim olur,
kök salardı kaynaklarımıza,
içimizde coşan odur artık. Ve

Alev alevdi zaman, türküsü sen olmayan,
bir ince örtü altında, hiçbir şey anlatmayan.
Belirsizin üstünlüğüne, renklerle karşı koyan,
zehirini akıtırdın, boşlukları boyasan,
yıkardın baskıları, tam ruhuna odaklan,
bitirirdin resmini, sen artık başka alan.