Bir yolu olmalı bu aşkı unutmanın.
Bir çaresi bulunmalı,
Hayata tekrar tutunmanın,
Bu dertten kurtulmanın.
Yoksa mümkün değil,
Böyle sürüp gidemez.
Anladım ki;
Ne beklenen gelecek,
Ne de bu ömür,
Onsuz bitecek.
Anladım ki;
Ne hasretim dinecek,
Ben seni kaybettim,
Ama sen de beni kazanamadın.
Ben senden vazgeçtim,
Ama sen de hiç çabalamadın.
***
Bir hayaldin sadece,
Farkında mısın bilmem ama,
Yola düşerek gittiğin yerde değil,
Veda ederek bittiğin yerdesin.
Son günlerde görüldüğün yerde değil,
Gönüllerde gömüldüğün yerdesin.
Anla işte yüreğimde kabirdesin...
Suç bende değildi ki.
Bize öyle öğrettiler.
Her zaman bir doğruya,
Üç yanlışı sil dediler.
Her zaman yanlışları,
Doğrularla sildirdiler.
Söyle yar,
Gittiğin o yerde seni bekleyen ne var.
Bu kadar mı gerekliydi gidişin,
Bu kadar mı çoktu özleyişin.
Söyle yar,
Bensiz hayatın ne tadı var.
Başka çaresi yok gönlüm;
Ya kader deyip çekeceksin,
Ya nasip deyip geçeceksin.
Ya yaranı saracaksın.
Ya yaralı kalacaksın.
Sanma ki iyi olacaksın.
Böyle aşk mı olur?
Gel dese koşacaktım.
Kal dedi kaldım.
Yani hayatında,
O istedikçe vardım.
Sorsan;
İşte bir aşk böyle geçti,
Anlamadan, dinlemeden.
Tek kelime edemeden.
Sadece susarak,
Duyguları saklayarak,
Utanarak,
Sen bu aşkın sevileniydin,
Ben seveni.
Sen bu aşkın çaresiydin,
Ben çaresizliği...
Ne sen beni sevebildin,
Ne ben sensizliği...
duygularımızı tercüme etmişsiniz şairim