Celal Bahar Şiirleri - Şair Celal Bahar

Ölümü gördüm, etrafımda geziyordu.
Bir nefes kadar yakınımda,
Göklerden gelecek emri bekliyordu.
Ölümü gördüm, elim kolum bağlıydı.
Can kuşum kafesinden uçmak için,
Durmaksızın kanat çırpıyordu.

Kalmadı aşka olan inancım.
Bilirim ki bulunmaz artık ilacım.
Bunca zaman;
Diner dedikçe katlandı,
Geçer dedikçe kaldı acım.
Biter dedikçe çoğaldı,

Ölümüne sevmek diye bir söz var,
Bir de ölene kadar sevmek,
Ben ölümüne sevmiştim,
Sen ise ölene dek,
Her ikisini aynı sanıyordun ama.
Ben, bu aşk uğruna ömrümü vermiştim,

Ey sevgili;
Ben seni almaya değil,
Senin olmaya geldim,
Toprağında çiçek açmaya değil,
Dalında yaprak olup solmaya geldim,
Ben sende yaşamaya değil,

Ey sevgili sakın hasreti anlatmamı isteme benden,
Yüreğimdeki insanın insana değil, çölün suya olan hasreti,
Sensizlik ruhumu söküp alırken yırttığı bedenimden,
Bu bendeki sıradan değil, açık mezarın ölüye olan hasreti.

Ey sevgili sakın aşkı, tutkuyu anlatmamı isteme benden,

Kimsenin yaşamadığı bir gün,
Takvimlerden yırtılmış dün gibiyim.
Geçip gitmiş bir mevsim, yazıp tükenmiş kalem gibiyim.
Bakıp ta görmeyen bir göz, hiç yanmamış köz gibiyim,
Anla işte sevgili; ciğere çekilmemiş bir nefes,
Hiç atmamış kalp gibiyim,

Sanma ki dargınım sana,
Sanma ki unuttum.
Sadece gittiğini söyleyerek,
Kalbimi avuttum.
Kanatmasınlar diye taze yaralarımı kuruttum,
Gözlerimi bağladım, dilimi susturdum,

Ömür ömür derler de,
Ömür dediğin girdaptır bilmezler.
Ne kadar büyük olursa,
O kadar çıkması güç olur.
Ne kadar uzun olursa,
O kadar yürümesi zor olur.

Gittiğine değil de;
İçimdeki çocuğu büyüdüğüne üzülüyorum.
Çünkü ben o çocuğu;
En az senin kadar sevmiştim.
Ne zaman sana gelse,
Onun heyecanını hissetmiştim.

Çok fazla sevmemem gerektiğini,
En çok sevdiğimden öğrendim.
Çok değer vermemem gerektiğini,
En çok değer verdiğimden öğrendim.
Bu kadar güvenmemem gerektiğini,
Bir o kadar güvendiğimden öğrendim.