Celal Bahar Şiirleri - Şair Celal Bahar

Git diyorlar,
Bekleme gelmez.
Ümit etme artık,
O seni sevmez.
Kaç yılın tükendi bak,
Yazıktır değmez.

Git diyorlar, bekleme gelmez.
Ümit etme artık, o seni sevmez.
Kaç yılın tükendi yazıktır değmez.
Oysa kıramadığım zincirlerim var,
Hiç kimseler bilmez,
Halime bakıp ne haldeyim görmez...

Bilsen ne hasretler biriktirdim sana,
Gözlerimde,
Sözlerimde,
Şiirlerimde.
Günden güne büyüyen,
Kök salan,

Nefret ediyor ama kızamıyorsun,
Üzmek istiyor ama kıyamıyorsun,
Gitsin istiyor ama ayrılamıyorsun,
Ey gönlüm, daha ne istediğini
Sen dahi bilemiyorsun.
Unutmak istiyor ama hep adını anıyorsun,

Bana uyu diyen de sen,
Beni uyutmayan da sen.
Halime acıyıp,
Gül diyen de sen,
Bu hale düşürüp,
Güldürmeyen de sen.

Ne sevgidir bana ait hislerin,
Ne nefret.
Ne faydadır senin için varlığım,
Ne külfet.
Hem yoksun hayatımda,
Hem yaşıyorsun aklımda.

Gördüğüne gözlerim inanmıyor,
Duyduğuna kulaklarım...
Başıma gelenleri aklım almıyor,
Gönlümden geçenleri kalbim.
Ne ayaklarım adım atıyor,
Ne ruhum bedenimde kalıyor.

Sen bana bir sonbahar sabahında,
Ağaçlar yaprağını dökerken,
Ömrümün baharı geçerken geldin.
Gönül kuşlarım göçerken,
Ölümün korkusu yüreğime düşerken geldin.

Ne çok susturdum yüreğimi,
Ne çok gem vurdum duygularıma.
Ne zor buldum kaybettiğim kendimi,
Yitirdiğim benliğimi,
Benliğimdeki sevdiğimi...
***

Ne kötüymüş insanın kendiyle savaşması.
Her vurduğunda kendinin vurulması,
Kendi ateşinde yanması.
Önce kavrulması,
Sonra küllerinde savrulması.
Ne büyük çaresizlikmiş kendinden kaçması.