Celal Bahar Şiirleri - Şair Celal Bahar

Yetmiyordu ayaküstü sarılmalar,
Kafi değildi,
Tek nefeslik koklamalar,
Tesadüfi dokunmalar.
Bitirmiyordu işte hasretimi,
Uzaktan görmeler,

Utanırdı yüreğim,
Yüzüne bakamazdım.
Şimşek olur çakardım da,
Gönlüne yağamazdım.
Eserdim günlerce gecelerce,
Bir türlü dinemezdim.

En zoru da ne biliyor musun?
En çok güvenmek istediğine,
Asla güvenmemen gerektiğini bilmek.
En acı olanı ise?
Bunu bildiğin halde hala güvenmek.
Ya da güvenmeyi istemek.

Kimi insan ilgiden hoşlanır.
Kimi ise yaklaştıkça uzaklaşır.
Kimi sevdikçe horlanır.
Kimi ise nefreti sevgi sanır.

Kimim ben....
Dalında solan yaprak mı,
Yağmura hasret toprak mı,
Sorsan yaşıyor derler,
Gel gör hele,
Nefes almak yaşamak mı.

Kimim ben....
Dalında solan yaprak mı,
Yağmura hasret toprak mı,
Sorsan yaşıyor derler,
Gel gör hele,
Nefes almak yaşamak mı.

Ey sevgili,
Dağlar ufalandı,
Gökler yarıldı,
Ana evladına darıldı,
Kurt gitti kuzuya sarıldı,
Ya sen,

Kimi şikayet edeyim ki...
Beni bana getiren de oydu,
Beni benden alan da...
Ömrü hayatımı bitiren de oydu,
Yaşamama sebep olan da...
Demem o ki varlığı başkaydı,

Yokluğumda kim ısıtır yüreğini.
Kim düşünür ben gibi seni.
Kim öper avuç içlerinden.
Kim koklar saç tellerinden...
Ben olmazsam,
Dünyana güneş doğar mı.

Yarimin yanında değilse,
Yerimin cennet olması neye yarar.
Derdimi soranım sen değilsen;
Tenimi saranım toprak olsa kim korkar...