Celal Bahar Şiirleri - Şair Celal Bahar

Ey kalbim;
Öylesine yoruldum ki ardından gelmekten,
Artık dursan da,
Biraz dinlensek diyorum.
Öyle bitkin düştüm ki seni takip etmekten,
Artık ölsen de,

Sus konuşma ne olur.
İliklerime kadar sızlıyorum.
Zaten çocuk gibiyim bilirsin,
Sözlerinden anlam çıkarıp,
Seveceksin sanıyorum.
Heyecanlanıp sabırsızlanıyorum.

Susmak; kabullenmektir,
Kadere boyun eğmek,
Hükmüne razı gelmektir,
Susmak; bende sevdim demektir,
Sevdiği halde bunu söyleyememektir.
Susmak; dilin akla ilk isyanı,

Susarakta çok şeyi söylermiş insan,
Hayata küsüp yazmayı bıraktığım da öğrendim.
Acıdan kıvranmak iyi günlermiş inan,
Gün gelip hislerimi kaybettiğim de öğrendim.

Sustum,
Dinlemiyorsun diye kalbimin sesini,
Sustum,
Duymuyorsun diye biraz olsun beni,
Sustum,
Anlamıyorsun diye sana olan sevdiğimi,

Susun;
Konuşmayın ne olur, kalbim uyuyor,
Fısıltıyla anlatsanız dahi o sizi duyuyor.
Sakın ama sakın sevgilinin adını anmayın,
Kaybı henüz çok taze,
Hemen unutur sanmayın.

Tabipler çare arar yarama benim,
Sanırlar ki ben derdime derman isterim,
Dostlar ''geçmiş olsun'' der, ben başımı eğerim,
Sanırlar ki şifa bulmaz yaram, geçip gitsin isterim.
Oysa ben yaramı da,
Yârimi de herkesten çok severim.

Tamamla beni...
Öyle ki;
Bir yarım sen,
Diğer yarım ben olayım.
Bakan hem seni,
Hem beni görsün.

Güzel gözlerinin esiriyim sevgili,
Başkası görmese, bir ben baksam diyorum,
Ne zaman yüreğine bir hasret düşse,
Yaş olup o gözlere, bir ben dolsam diyorum.

Mis kokulu saçlarına müptelayım sevgili,

Ey gönül;
Bunca yanlış içinde,
Tek doğru olan sen misin?
Kime kıymet versen sonu hüsran ise;
Kusuru kendinde bilmez misin?