Celal Bahar Şiirleri - Şair Celal Bahar

Onu görünce dedim ki,
Sen sadece gördüğünü seversin,
Ben ise yalnız sevdiğimi görürüm.
Sen gözden ırak olmayı ayrılık bilirsin,
Ben ise, gönülden uzak olunca ölürüm...

Ben seni sevmekten değil,
Sevdiğimi söylemekten vazgeçtim.
Senin uğruna yanmaktan,
Kül olup savrulmaktan değil,
Senin de yandığını sanmaktan,
Sevginle yorulmaktan vazgeçtim.

Bir zamanlar severdim kendimi,
Değer verir, önemserdim bile.
Ne zaman ki sen kalbime girdin,
Ben o anda sevdiğim o beni kaybettim.
Bir başka oldum, huyum değişti,
İçimde hiç olmayacak arzular gelişti.

Her karanlığın bir şafağı, her insanın bir karanlık yanı var,
Her yüreğin bir sahibi, her sahibin ise bir Yaradan’ı var,
Her gözyaşının bir sebebi, her sebebin bir müsebbibi var.
Ve sen sakın unutma gönlüm;
Her ateşin bir yananı, her yananın ise mutlak bir yakanı var...

İkimizde çok acı çekiyorduk.
Ben sevilmeden sevdiğim için,
O, sevmeden sevildiği için,
Ama ben sevmekten vazgeçemiyordum,
O, sevilmekten.
Çünkü ben sevmeyi seviyordum,

Utan gönlüm;
Anlaşılmadığın için değil,
Anlatamadığın için utan.
Aşkın hakkını veremediğin,
Kerem kadar olamadığın için utan.
Dağları delemediğin,

Bir gün gideceğimi bile bile,
Sevmeseydin diyorsun da,
Sanki sen öleceğini bile bile,
Yaşamaktan vazgeçebiliyor musun?

Sevmek benim, sevilmek senin kaderin,
Yanmak benim, yakmak senin kısmetin,
Gece benim, gündüz senindir,
Dert bende, derman sendedir,

Görüyorsun ya sevgili biz ayrılamayız,

Sanki ben çok meraklıydım,
Sana gönül vermeye.
Sanki can atıyordum,
Al bu can senin demeye.
Sanıyor musun ki;
Her önüme geleni seviyordum.

Ne çıkar sen yanımda olmasan…
Kalbim zaten seninle değil mi?
Benim için beynamaz demişler,
Sevmek en büyük ibadet değil mi?

Ne çıkar ellerini tutmasam,