Celal Bahar Şiirleri - Şair Celal Bahar

Yoksun işte,
Ne olur varmışsın gibi yapma.
Uzanıyor tutamıyorum,
Çabalıyor dokunamıyorum.
Biliyorum gerçek değilsin,
En azından hayalim de olma...

Sen kalbime dokunmasan,
Ben kaleme dokunamazdım.
Ve şiir dedikleri sen olmasan,
İnan tek kelime yazamazdım.

Sen kimseyi sevemezsin.
Ellerin titrer,
Canından can gider.
Değil kalbini,
Günahını bile veremezsin.
İşte öyle zalimsin,

Ben istediğim için hayatımdaydın.
Ben davet ettiğim için yüreğimde...
Ben sevdiğim için bu kadar güzeldin.
Ben düşündüğüm için aklımda,
Hikmetini senden sanıyordum ama
Öğrendim ki bendenmiş.

Her alev zamanla külleniyor,
Her fırtına diniyor.
Her rüya, söken şafak ile bitiyor,
Gün geliyor yalnızlık dahi insandan sıkılıp gidiyor.
Bıçaktan yaralayıcı sözler unutulup,
Hiç tanınmayan eller,

Dedim; sen nasıl bir sevgilisin? ,
Seven sevene zulm eder mi?
Dedi; zahmetsiz diktiğin fidan,
Sana meyve verir mi?
Dedim; zulmün başım üstüne,
Ama gün gelipte biter mi?

Ey kendini şiirlerimde bulamayan sevgili,
Ben mi seni böylesine derinlere gizledim,
Yoksa sen mi kendini arayıp ta görmedin,
Ben mi adını yeterince söylemedim,
Yoksa sen mi kalbimin sesini duymadın.
Ey benim ilham kaynağım olan sevgili,

Sana can dedim canım dedim;
Can da çıktı sen neyi bekledin.
Bak ben öldüm,
Azrail bile dönüp gitti.
Peki içimde sen niye ölmedin...
Anladım;

Var olduğundan beri yağmurlu bir yer gibiyim,
Gel çamurlaşan toprağıma hayat veren güneşim,
Sen ol benim.
Kıraç, boz, yeşilini yitirmiş bir yer gibiyim,
Gel bağrıma bastığım gülüm, papatyam, nergisim,
Sen ol benim.

Bir aşk doğdu yürekte,
Eşi benzeri olmayan…
Yüzyıllar öncesinde yaşanmıştı,
Bugünlerde kalmayan.
Bir zalim elinde oyuncak oldu,
Kadir kıymet bilmeyen...