Celal Bahar Şiirleri - Şair Celal Bahar

Kalpsiz değil diyordum kendi kendime,
Sadece sevmek için cesareti yok.
Teselli veriyordum işte garip gönlüme,
Elimden gelen başka da bir şey yok.
***
Gitmedi seni bırakmaz diyordum,

Ben bile benden geçmişim.
Sen beni bıraksan ne çıkar.
Sana artık sev bile demiyorum beni.
Çünkü ben de sevmiyorum kendimi.
Sanma ki kötü biriyim diye.
Sırf senden vazgeçmiyor diye...

Ne dinlediğin mühim değil.
İçinde beni bul yeter...
Nereye gittiğinin önemi yok.
Yanına beni de al yeter...

Bana gelirken aklımı aldı.
Benden giderken gönlümü çaldı.
Ardından bakarken gözüm onda kaldı.
Beni böyle eksik, böyle yaralı bıraktı.
Sanki beni de yanına alsa ne vardı...

Git diyorsun...
Kalbim sendeyken beni ele gönderme,
Uzaklaştıkça nefesim tükeniyor,
Sakın kimselere verme,
Attığım her adımda ayaklarım titriyor,
Birbirine dolanıyor,

Beni hatırla,
Toprağa düşen yağmur damlasında.
Dinlediğin bir ayrılık şarkısında,
Ya da okuduğun bir şiirin mısrasında,
Rüzgar ellerini üşütürken gecenin ayazında,
Güneş tenini yakarken temmuzun sıcağında.

Bu kalp sana emanetti, alırken öyle dedin,
Sözde herkesten fazla, değer verirdin,
Hani ”ben ölmeden sana ölüm yok” derdin,
Söyle sevgili; o halde beni neden kaybettin.

Kalbimin yükü sana ağır geldi de,

Sen benim yüreğimin kaybedenisin artık,
Oysa öylesine güçlü idin ki bir zamanlar,
Tüm varlığıma sahip imparatorluk misali,
Kayıtsız şartsız itaatle bağlıydım sana.

Şimdi bu mağlubiyeti benim dahi aklım almıyor.

Ey sevgili,
Bilesin ki sen benim ahımdan,
Bense uğruna yolduğum papatyaların,
Günahından yanacağım.
O gün gelip bana hesap soran her yaprağa,
Benim güllerimi de solduran vardı diye,

Benim anlamadığım;
Neden anlamadığım.
Oysa her şey gün gibi açıktı.
Öyle veya böyle kaçacaktı.
Benim anlamadığım,
Nasıl anlamadığım.