Celal Bahar Şiirleri - Şair Celal Bahar

Yetmiyordu ayaküstü sarılmalar,
Kafi değildi,
Tek nefeslik koklamalar,
Tesadüfi dokunmalar.
Bitirmiyordu işte hasretimi,
Uzaktan görmeler,

Utanırdı yüreğim,
Yüzüne bakamazdım.
Şimşek olur çakardım da,
Gönlüne yağamazdım.
Eserdim günlerce gecelerce,
Bir türlü dinemezdim.

En zoru da ne biliyor musun?
En çok güvenmek istediğine,
Asla güvenmemen gerektiğini bilmek.
En acı olanı ise?
Bunu bildiğin halde hala güvenmek.
Ya da güvenmeyi istemek.

Yokluğumda kim ısıtır yüreğini.
Kim düşünür ben gibi seni.
Kim öper avuç içlerinden.
Kim koklar saç tellerinden...
Ben olmazsam,
Dünyana güneş doğar mı.

Kiminin sevdası çoktur,
Oturur şiirler yazar.
Kiminin derdi çoktur,
Şiirlerde derman arar.
Kiminin nefreti çoktur,
Dokunduğu her şeyi yakar.

Sakın kimseler anlatmasın seni,
Sen sadece benden dinle kendini.
Âlem senin ancak kaşını gözünü bilir,
Gerçek güzelliğin bendedir, onlar ne bilir...

Bir gün toprağıma can veriyordu,
Ertesi gün canımı toprağa veriyordu.
Bir gün güneş gibi doğuyordu,
Ertesi gün kıyamet gibi kopuyordu.
Zavallı kalbim ise.
Bir gün mutluluktan,

Kimseler görmesin tenhalarda gezdiğimi,
Sensiz nasıl yetim, öksüz kaldığımı…
Bakmayın ne olur yaş dolu gözlerime,
Aldırmayın siz her kelimesi sitem dolu sözlerime.

Görürsün;
Kimsenin ahı zerrece kalmaz kimsede...
Bu sebepten biz hayra yorarız şerri de,
Ne gelene git, ne de gidene kal deriz,
Gelen gelmeli, giden gitmelidir iyi biliriz...

Ben kimsesiz değildim,
Sen yanlış anladın.
Sadece sensizdim,
Ona da bir şey yapamazdın.