Celal Bahar Şiirleri - Şair Celal Bahar

Dünyadaki yerimi bilmedin ki,
Topraktaki evimi bilesin.
Yaşarken Yanıma gelmedin ki,
Ölünce mezarıma gelesin.

Yerin dolmayacak...
Hiç kimse sen gibi olmayacak.
Yüreğimin tam ortasında bir boşluk,
Ve ben o boşlukta kaybolacağım.
Yerin dolmayacak...
Bir daha hiç kimseyi sen gibi sevmeyeceğim.

Olur ya;
Gün gelir de beni özlersen,
Eskiden olduğu gibi,
Tekrar yanında istersen,
Ya da sol yanın üşür de,
Eksikliğimi hissedersen,

Yıkıldım...
Gittiğini duyduğum gün,
Bittiğini anladığım gün yıkıldım.
Bir deprem oldu yüreğimde,
Ve ben temelimden sarsıldım.
Bir fırtına koptu içimde,

Elde değil yıkılıyor insan...
Sevip sevilmediğinde,
Değer verilmediğinde,
Hep karşısına çıktığı halde,
Bakıp görülmediğinde yıkılıyor.
Başı dumanlı dağ olsa,

Bu gece de üstümde dam yok,
Yıldızlarımızı izliyorum ilk günkü gibi.
Senin olan daha bir parlamış,
Daha bir büyümüş,
Benim ki ise uzaklaştıkça sönmüş,
Gittikçe küçülmüş,

Ben seni yüreğime beklerken,
Sen yine aklıma geldin.
Avuçlarına bırakıp ta kalbimi al derken,
Sen gittin aklımı aldın.
Tüm varlığımı sana vermeyi dilerken,
Sen ala ala ahımı aldın.

Bir sızı var bu aralar kalbimde;
Ya yüreğimde yeni bir yara açtın,
Ya da kanayan yarama,
Tuz basıp kaçtın.
Ya kalbimi üç kuruş için,
Aleme sattın,

Yoruldum git diyorsun tamam da,
Elimden tutarak çıkamadığın dağa,
Yalnızken nasıl tırmanacaksın.
Vazgeçtim demiyorsun anladım da,
Varlığımda dayanamadığın bu ayaza,
Yokluğumda nasıl dayanacaksın.

Say ki yokum ben,
Hiç var olmadım.
Say ki bir düş bir hayaldim.
Hiç kalbine doğmadım.
***
Ne benimle güldün,