Celal Bahar Şiirleri - Şair Celal Bahar

Siyah zülfünü döküp te yüze,
Beni deli eyleyen güzel,
Eşi benzeri yoktur bilirim lakin
Zülüf dediğin değil ki bir sana özel.
Rüzgârın dokunmak için dağları,
Denizleri aşıp ta estiği güzel,

Akıl mıdır baştan giden,
Yoksa kalp midir akla hükmeden.
Sevmek kalbin işi ise,
Her an sevgiliyi düşünmekte neden.
Can mı çağırır Canan’ı,
Yoksa Canan mıdır alıp gider canı,

Ne diye anlatıyorum ki sana,
Kulakların sağır işitmezsin.
Gözün kör görmezsin.
Merhamet nedir bilmezsin.
Başında ki bunca derdi,
Açan bendim bile demezsin.

Ne güzel kadınlar var...
Sevdikçe sevilen,
Aşkın kıymetini bilen.
Yokluğunda özleyen…
Varlığında sevinen…
Şiir okumayı seven…

Bilsen ne hasretler biriktirdim sana,
Gözlerimde,
Sözlerimde,
Şiirlerimde.
Günden güne büyüyen,
Kök salan,

Nefret ediyor ama kızamıyorsun,
Üzmek istiyor ama kıyamıyorsun,
Gitsin istiyor ama ayrılamıyorsun,
Ey gönlüm, daha ne istediğini
Sen dahi bilemiyorsun.
Unutmak istiyor ama hep adını anıyorsun,

Gördüğüne gözlerim inanmıyor,
Duyduğuna kulaklarım...
Başıma gelenleri aklım almıyor,
Gönlümden geçenleri kalbim.
Ne ayaklarım adım atıyor,
Ne ruhum bedenimde kalıyor.

Sen bana bir sonbahar sabahında,
Ağaçlar yaprağını dökerken,
Ömrümün baharı geçerken geldin.
Gönül kuşlarım göçerken,
Ölümün korkusu yüreğime düşerken geldin.

Ne ara uzaklaştın böyle benden.
Ne ara vazgeçti bu gönül senden.
Hangi daveti kıramadın giderken.
Hangi uğursuz seni aldı elimden.
Hiç mi sızlamadı yüreğin veda ederken.
Hiç mi kızarmadı yüzün sevmedim derken.

Ne oldu...
Kim girdi aklına da,
Bir anda değiştin.
Ne kadar susamıştın ki,
Ayrılık şarabını,
Bir dikişte içtin.