Celal Bahar Şiirleri - Şair Celal Bahar

Ne sen anladın halimden,
Ne ben silebildim seni kalbimden,
Kaç defa nasip değilmiş dedim,
Ama hep nasibim ol diye kapına geldim.

Anlamıyorsun...
Bu bendeki,
Canın bedenden gitmesi,
Ya da,
Ruhun teni terk etmesi değil.
Canın can çekişmesi.

Anlamıyorsun sevgili,
Senden dileğim benim olman değil,
Bende kendini bulmandır.
Benim ile yaşaman değil,
Benim ile yaşlanmandır...
***

Nefes alamıyorum.
Bunu nasıl görmüyorsun anlamıyorum.
Kokun olmadan buralarda kalamıyorum.
Hala neyi soruyorsun anlamıyorum.
Perde mi indi yoksa gözüne.
Muhtacım işte bir çift sözüne.

Ne yük olmak için birinin sırtına binmek gerekir,
Ne yükünü almak için birini sırtında taşımak.
Çünkü bazen;
Omuzuna bindiğin bile sana yük olurken,
Omuzlarında taşıdığın senin yükünü alır.
Hayat gibi işte;

Sen seni sevdiğim kadar,
Kendini sevseydin,
Gözünü bir an olsun,
Aynalardan alamazdın.
Sen seni benim gözümle görseydin.
Başka hiçbir güzele,

Kendinden dahi çok seversin, üzerine titrersin,
Hayatı hep O’nun gözüyle görür, gayrısına kör olursun,
Kulağın başka ses duymaz olur, ellerin başka ten bilmez,
Ama asla kıymetin bilinmez,sana değer verilmez,
Ve sen anlarsın ki değmez.
***

Ben bu aşkın uğruna,
Yüreğimdeki alev ile dost,
İçtiğim su ile düşman olmuşum.
Kalbimin yangınını söndürmesin diye,
Yağmurlardan dahi kaçar olmuşum.
Ben aşkı yaşamakla kalmamış,

Biz seninle masum değildik.
Ama suçlu da olmadık.
Kabul birlikte değildik,
Lakin ayrı da kalmadık.
Biz çok başkaydık.
Bu yüzden anlaşılmadık.

Soruyorsun da ben şimdi ne söylesem?
İçimdekileri kime nasıl döksem?
Yazsam sayfalar kararmaz mı?
Deryalar damla olup kurumaz mı?
Yüklesem sırtına dağlar un ufak olmaz mı?
Rüzgarla toz olup savrulmaz mı?