Celal Bahar Şiirleri - Şair Celal Bahar

Ne zaman ki canım yandı,
Anladım ki aşkta bir yalandı.
Ne zaman ki bıçak kemiğe dayandı,
Anladım ki bu gönül,
Bir hayale aldandı.
Bilseniz kaç günüm,

Ben dipsiz bir çukur,
Karanlık bir dehliz
Sen, güneşin ulaşamadığı tenhamda açan yaban gülü,
Ben gülleri solmuş,
Yaprakları savrulmuş,
Dikenli bir dal,

Ey canımın canı,
Ey güzel yüzlüm,
Hem bu âlemdeki,
Hem mahşerdeki sözlüm…
Söyle gözlerim midir seni güzel gören,
Yoksa sen misin?

Kaçma artık benden.
Gönlünü kazanmak,
Ya da kalbini çalmak değil niyetim.
Korkma artık bu bedenden.
Ömrüme ömür katmak,
Ya da vuslata adım atmak değil niyetim.

Seni göremedim ya bugün,
Canım yanıyor,
İçim sızlıyor.
Karanlıkta kaybolmuş küçük bir çocuk misali,
Ortada kalıyorum.
Yüreğimde tarifsiz bir hüzün,

İkimiz canla beden gibiydik.
Nasıl ayırdın ki seni benden.
Biz etle tırnak gibiydik.
Nasıl kopardın ki canı tenden.
Başkaydık nasıl başkalaştık.
Birdik nasıl yabancılaştık.

Oldu mu gerçekten dilediğin.
Bu muydu istediğin,
Bitsin diye dualar ettiğin.
Yani koca cihanda,
Ben miydim tek derdin.
Usandığını söylediğin,

Bazen can tenden ayrılır.
Beden geride kalır.
Bazen yürek cana takılır,
Gidip sevdiğine varır.

Can var cana can katar
Can var ilk fırsatta canı satar
Kimi sadece nefes alır
Kimi nefessiz bir ömür kalır

İnsan sadece koştururken değil,
Uyurken de yorulurmuş.
Yaşadığı dünyadan değil,
Gördüğü rüyadan da yorulurmuş.

Gün gelir, uykudayım sandığın zamanlar gerçek,