Celal Bahar Şiirleri - Şair Celal Bahar

Dedim; sen nasıl sevgilisin, seven sevene zulmeder mi?
Dedi; zahmetsiz diktiğin fidan, sana meyve verir mi?

Dedim; zulmün başım üstüne ama gün gelip de biter mi?
Dedi; sen kaderini yaşıyorsun, Allah’tan başkası kaderi bilir mi?

Ey hanesini benden esirgeyen sevgili,
Kapını değil, kalbini çalmaya geldim.
Aşkını, sevgisini gizleyen sevgili,
Seni almaya değil, senin olmaya geldim.

Ekmeğine ortak değil, katık olmaya geldim.

Gönül başka ne yapsın...
Üzülüyor işte sadece.
Yaptıkları için.
Yapmadıkları için.
Söyledikleri için.
Sustukları için.

Bir zamanlar severdim kendimi,
Değer verir, önemserdim bile.
Ne zaman ki sen kalbime girdin,
Ben o anda sevdiğim beni kaybettim.
Bir başka oldum, huyum değişti,
İçimde hiç olmayacak arzular gelişti.

Sen hiç gönül kapına kilit vurdun mu?
Yüreğini kalbinde hapis tuttun mu?
Çocuk gibi haykırıp,
Yumruklarla kapıyı döverken,
Öte yanda durdun mu?
Bir teselli bile veremeden,

Sen hiç gönül kapına kilit vurdun mu?
Yüreğini kalbinde hapis tuttun mu?
Çocuk gibi haykırırken,
Yumruklarla kapıyı döverken,
Sen öte yanda durdun mu?
Bir teselli bile veremeden,

Zalimler sanmasınlar biz yapılanları unuttuk,
Aşkında bir mahkemesi var, her daim bunu savunduk,
Gün gelir o yüce divan kurulur elbet,
Tüm zulümlerin hesabı, zulmedene sorulur elbet.

Yaprak hakkını ararken rüzgârdan, dalından kopmasına sebep diye,

Sen beni sevmesen de;
Korkarım ki;
Gönül senden geçmeyecek.
Her ne kadar yok desen de;
Belli ki bu kalp ne seni,
Ne de beni dinlemeyecek.

Gönül almayı bilmeyene,
Yürek emanet edilmez.
Aklını alırım diyene,
Yazıktır gönül verilmez...

Bütün gün bir lokma ekmek,
Bir yudum su.
Birkaç dakika da tilki uykusu.
Yaşamak için değil,
Ölmemek için.
Çünkü içimde dinmiyor,