Celal Bahar Şiirleri - Şair Celal Bahar

Önce doğup büyüdüğün yer sana yabancılaşacak,
Oturduğun mahalleni dahi tanımayacaksın.
Caddeler, sokaklar, kendi evin dahi başkalaşacak,
En iyi bildiğin yollarda bile kaybolacaksın.

Bir perde inecek açık sandığın gözlerine,

Ne kötüymüş insanın kendiyle savaşması.
Her vurduğunda yüreğinden vurulması,
Önce kendi ateşinde yanıp kavrulması,
Sonra da küllerinde sönüp savrulması.
Ne büyük çaresizlikmiş,
İnsanın kendinden kaçması.

Her şey değişti diyorsan,
Sevgim bittiğinden değil.
Sabrım tükendiğinden.
Her gün mazide kalıyorsan,
Ben gittiğimden değil.
Sen gelmediğinden...

İlk defa geldin sevgili,
Hoş geldin, ne iyi ettin…
Gülen yüzün,
Işıl ışıl gözlerinle beni bahtiyar ettin.
Ne çok özlemişim,
Ne çok hasretmişim bu ana,

Sen gidince,
Güneş düştü peşine,
Ay düştü, yıldız düştü.
Benim kısmetime ise,
Kapkara geceler,
Kederli günler düştü...

Ay değildi gecemi aydınlatan.
Gittiğinin gecesinde,
Dünyam kararınca,
Zifiri karanlıkta kalınca anladım.
Güneş değildi tenimi ısıtan.
Ardından koştuğumda,

Bir elimde hüznüm,
Diğerinde sevincim,
Sen gitme,
Ben senin yerine de giderim,
Aklımda anılar,
Kalbimde sana olan sevgim,

Sen gitme ben giderim.
Sakın bir şey söyleme,
Ben anlarım.
Açıklama yapma,
Nasılım diye merak etme,
Aracı gönderme,

Hani bazen bitti diyorum ya;
Sen yine de bana inanma...
Hani üzülünce istemediğimi söylüyorum ya,
Yalan... Sen benim sözlerime kanma...

Hani bazen sevmiyorum diyorum ya;

Bir kere sevdim dese;
O kadarı bile bana yeterdi.
Küçücük bir ümit verse;
Gönlümde ne güller biterdi.
Yüzüme gülmese de olurdu;
Sadece tebessüm etse,