Sokak lambaları, bana gülmeyin,
Sırrımı ellere sakın vermeyin,
Yalnızlığı başkasına sormayın,
Bunu iyi bilen, yine sizsiniz.
Karanlıkta ışık vurur yollara,
Ağzıma bir lokma bile girmedi,
Sen beni terk edip, gittikten sonra!
O gündür, bu gündür yüzüm gülmedi,
O büyük lafları ettikten sonra!
Kalmadı takadım, kalmadı gücüm,
İnsan kısa ömründe, neler görüyor neler,
Dert üstüne geldikçe, deler bağrını deler,
Gündüz hayal dünyanı, gece uykunu böler,
Derdi, kederi, gamı; yaşamayan ne bilir?
Yüzü gülmez insanın, olursa bahtı kara,
Bıktım mala endeksli bu yalancı dünyadan,
Bilmiyorlar hâlimi, zehir oldu hayatım.
Paran olunca zaten dost geliyor ta aydan,
Duygu bırakmadınız, canlı öldü hayatım.
Sevgiden dem vurup, para sevmek olur mu?
Geçen gün uğradım, gönül dostuma,
Baktım, siyah saç kalmamış başında!
Hal-hatırın sordum, bunun üstüne,
Dedi; herkes ekmeğinin peşinde!
Daha dündü, çocukluktan çıktığım,
Ağarmış saçları, bükülmüş beli,
Bir bardak çayı da tutmuyor eli,
Görenler zanneder, sanki bir deli,
Hayat mektebini yaşadım dedi.
Yüzüne yakışmış, beyaz sakalı,
Nedir derdin diye başladı söze,
Anlatınca, yaşlar geldi de göze,
Elini vurarak her iki dize,
Bütün gözyaşları kalbine aktı.
Aldı gözlüğünü taktı gözüne,
Susmanın erdemini, yaşayınca anladım,
Ne sesimi çıkardım, ne de öyle inledim,
Konuşulanı yine, candan-içten dinledim,
Birçok dertten kurtuldum, faziletle susunca!
Babam derdi, doğruluk; bitmeyen hazinedir,
İyi ya da kötü olsa,
İnsanları seveceksin.
Hep kötüler seni bulsa,
İnsanları seveceksin.
Zulmedip ağlatsa da,
Bizler, Yunus Emre torunlarıyız,
İncitmeden, sevmeliyiz insanı!
Cennete hazırlık yapan arıyız,
Emanet olarak taşı bu canı!
Sevgiden geçiyor mutluluk yolu,
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!