Bazen hayat beni öyle üzer ki,
Kızayım desem de kızamıyorum.
Gerçeği yüzüme bakıp söyler ki,
Yazayım desem de yazamıyorum.
Gönlüm gezmek ister hep diyar diyar,
İlim-irfan ile donanan insan,
Gönül alır her dem, incitmez bir can,
Sevgi çiçeğiyle donanır her yan,
Mütevazı olur, insan-ı kâmil!
Gönüller feth etmektir onun işi,
Baktım ki kendince herkes telaşta,
Bay-bayan, çocuklar mevcut her yaşta,
Toprağı paylaşmış, kalmamış taşta,
Kendine sıkıntın, ey insanoğlu!
Bütün insanlarda aynı heyecan,
İlk kez işim düştü, ipe un serdi,
Ortamı yay gibi gerdikçe gerdi,
Havanda su dövüp, nasihat verdi,
Kendimi dışarı nasılda attım.
Ne çok çile çektim, neleri gördüm,
Aklınca anlıyor bütün işlerden,
Tedbirini alıyor bak işgüzar.
Hırsını alıyor sonra taşlardan,
Her konuyu biliyor bak işgüzar.
Olmadık duruma burnunu sokar,
Bu fani dünya için, sonsuz çaba sarf edip,
Bütün dertlerimizi, içeri atıyoruz.
Sanki yetmezmiş gibi, dert deryasına gidip,
Derdimizin üstüne daha çok katıyoruz.
Bir mıknatıs misali, çekiyoruz dertleri,
Fikir deryasına öyle bir daldım,
Onların yanında çok cahil kaldım,
Alabildiğimce dersimi aldım,
Yanayım istedim, ilim yolunda!
Sağıma, soluma topladım kitap,
Her işte ilk adım, çok önemlidir,
Doğru atılırsa, devamı gelir.
Şayet yanlış olur ise ilk adım,
Hep yanlışa gider, öylece kalır.
Niyetin önemi, açıktır açık,
Gönlüme dolunca bahar neşesi,
Yeşile bezendi, her bir köşesi,
Misk-i amber dolu billur şişesi,
Gönlümü kaptırdım ben ilkbahara!
Çiçeklerin ahenk ile açıyor,
Baktım dışarıda yağmur başlamış,
Islıyor her yeri inceden ince!
Cümle mahlûkata gıda haşlamış,
Bütün canlıları boğmuş sevince!
İnanın baktım ki yağıyor rahmet,
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!