Aynur Uluç Şiirleri - Şair Aynur Uluç

Hayat birbirini takip eden süreçlerden oluşur usul usul. Bazen belirgin olmaz geçişler. Sakin bir şekilde yürürken karşımıza tek tek çıkan engelleri göğüslemek daha kolaydır. Kendimiz bile anlamadan yaşar geçeriz çoğu kez, günün getirdiği konu diye düşünüp. Bir de, belirgin kopma süreçleri vardır yaşamda. Bir annenin şefkâtle yavrusuna sunduğu memesini gün gelip bebeğinden ayırmaya karar verişi peşi sıra yaşananlarda olduğu gibi. Meme başına biber sürülür. Saç telleri dolanır iğrenç görünsün diye. “Öcü” denir, karalanır, saklanır meme. Bebek anlamaz olan biteni. Düne kadar ağzını şapırtada şapırtada keyifle emdiği yumuşak doku, birden ötelemesi gereken bir şey olup çıkmıştır. Onu hâlâ istiyor oluşu ise, suç kapsamına girivermiştir birden.

Oysa en çok kendisi için gereklidir, bu ayrılık. Bedeni bir dünya dolusu yemişe “merhaba” diyebilsin, damağı farklı lezzetlerle tanışabilsin diyedir. Öte yandan anne de kıvranır için için. Sanki aradaki organik bağ kopuyor gibidir. O güne dek bedeniyle şekil verdiği yavrusu, onsuz beslenecektir artık. Bir yandan biberleri sürer memesine, bir yandan da mutluluk duyar gizli gizli bu ardı arkası kesilmeyen talepten.

Gün gelir, kopar bebek memeden. Aramaz olur annesinin süt deposunu… Ancak hâlâ sever onu. Hâlâ ihtiyaç duyar bebek anneye, anne bebeğe. Kına gecelerinde boşa ağlanılır yani, dolu dizgin. Boş yere üzülünür diploma törenlerinde. Ama o anda zordur işte, salıvermekle bırakmamak isteğinin arasındaki yaman çelişki. Özgürce uçmak isterken kuş, havadan yuvaya bakışın yürekteki izi…

Ağır ağır soluyorum zehri
Hücrelerimi gezerken umutsuzluk
Direniyorum zamana

Gerçekleşmemiş vaatler batağında
Alıp başını gideceksin bilinmeze

doğum günü hediyesi

Üzerine şarkılar söylenmiş beldedir, Bodrum. Hani; Mazhar’ın, meşhur şarkısında sevgilisinin ismini unutup, onunla birlikte olduğu yeri ise, her nakaratta tekrar tekrar sayıkladığı belde. Ama ben, yine de sevmem Bodrum’u. Kalabalığı ve çağrıştırdığı şeyler, yakın gelmez bana. Oğlumla birlikte, Boğaziçi köyünde kaldık biz. Havuzlu, denizli, hoşlu sohbetli, çoluklu çocuklu, sıcak ama hava koşullarından daha çok; atmosferi sıcak bir evde. Orası güzeldi, keyifliydi. Planda yoktu yani Gümüşlük filan.

Bir arkadaşımdan gelen telefonla girdi, devreye orası. Tüm aile Gümüşlük’teydiler ve bizi de yanlarına çağırıyorlardı. Oğluma verebileceğim güzel bir doğum günü hediyesi olsun diye çıktık yola. Ancak o zamanlar, hediyenin onu veren kişiye de bu kadar güzel şekilde geri döneceğini bilmiyordum, sanırım.

Denizin içinde kayboldum ben
Dipsiz renginin tebessümünde
Ellerim pul pul şaha kalktı
Yüreğim karıştı dalgalarına
Yumurtadan yeni çıkmış
Bir balık oldum aniden

Sendelerken
Belirsiz özneler sokağında
Küçük bir silüetin
Bulutlara takıldı gözü…

Bir garip duman sardı yüreğini..

nefesin çözdükçe tenimin eşiklerini
perçinlenmiş kilitlerim eriyor
dehlizim yangın yeri, sesim kadife sal
ateş böcekleri çığlık çığlığa ebrularımda

ıtır ballar eştikçe ırmaklarından

bir denizaltı şarkısı geçti dudaklarımdan
kimseye dokunmadım ay yüzeyinde
hançeresinde

girdabına kapılıp sürümedim çığlığı
içimde taşımadım sur dibine

çocukluğumun maviş figürü
gittin mi sen
gözünün boşluğuna mı düştün
deliğinde misin yoksa katranlanmış iğnenin

güneş geliyor, çevirmeli artık yaprakları

Kadın adama baktı, baktı, gülümsedi

Adam dedi ki

Senin gibi söz ustası bir kadın, bu denli sussun. Tek bir harf çıkarmasın ağzından

unuttum desem de
aklıma gözlerin gelir
beklenen mektubu verir postacı
bıçkın bir şoför belirir satırlarda
gelir, direksiyonu borana kırar