Zeynep Beşen Şiirleri - Şair Zeynep Beşen

nereye baksam senden bir iz.
on yara hiç şifa.
kanımı yakıyorsun!
kanın alev aldığı yandığı nere de görülmüş.
sen kaşını dahi kıpırdatmadan ne yaptığını sanıyorsun.
bu boğazım da ki yırtılma

ve sözde hayat!
sözde ama öylesine sözde
çünkü hayat insanın vurmaz bir kere.
onun için sözde
en sevdiğim şairi sesinden vurunca hayat
içim deki çığırtkanlık duramadı yerinde

bana senden git diyorlar,
rüzgarını dahi değişemez iken bir başka memlekete
bana senden git diyorlar.
sen söyle senden nasıl gideyim maraşım.
daha bir tenhada saçlarımı rüzgarına savuramadan
söylesene onlara senden nasıl gide bilirim ben!

Seni özlediğimi bilmeni isterdim..
sevdiğimi zaten biliyorsun.
Bilmeni isterdim işte,
Aklımı başımdan alışını,
Ruhumun sana hayranlığını,
Kırılmadığımı,

sen gelince,bilmiyorsun
yüzüm gülümsüyor güle batıyor
ruhum gülümsüyor aşka düşüyor
sözlerim şaha kalkıp bir birine eziyor
sen gelince, bilmiyorsun
kalp atışlarım hızlanıyor

Sen şikayet dilince tavaf ederken aşkı
Ben şükür sofrasında seni cennetten inme nimet saydım .
Üç kere arda arda sesime vura vura bismillah i kalp dehlizinden Allah a saldim.
Sen şikayet dilince yürürken sevgi bahçesinde
Ben sözlü dizelerle topraklara tohum saçtim
Dua yağmurun da sulayip

Ben sensiz yaşıyorum da ...
seni sevince bir başka nefes alıp veriyorum..
elimde değil..
seni seviyorum..
Seviyorum seni..
Bu bir kendini kabul etme beyanıdır

adını sormadım kederi adını unutturuyordu,
ama zümrüt gibi yemyeşil gözleri vardı.
daha on yaşında yaşından büyük kederini taşımakta zorlanıyordu.
vatanım diyordu hiç konuşmadan hiç susmadan.
bir acı en fazla susarak böyle haykırılırdı.
sonra bir an cesaretimi ön cebime koydum adını sordum;

Ölüme üzülen kim? !
Acisindan ürken kim!
Gelişinden kaçan kim!
Yokluğun dururken yanimda..
Geceyi saran ne
Gündüze dogan ne?

ne oldu da uçsuz denizlerin
çöllerde susuzluktan öldü.
ve rüzgarını hangi uykunda çaldırdın?
bu içim deki hiç bitmeyecek biliyorsun.
benden korkma!
benden ürkme!