Veysel Sari Şiirleri - Şair Veysel Sari

Bir an, tek bir an yetti düşmeme,
Yerçekimi sardı kollarını bedenime.
Zaman yavaşladı, durdu sanki hayat,
O anda öğrendim neymiş gerçek sanat.

Gökyüzü uzaklaştı benden yavaşça,

Vardım bir zamanlar, tahtın en yüce katında,
Sözlerim yankılanır, bakışlarım buyruktu her anımda.
Her arzu bir emir, her istek bir ferman,
Yıkılmaz sandığım kaleler vardı etrafımda o zaman.

Kimseyi kırmazdım, derman arardım her derde,

Bu satırlar, kanayan bir yaranın kabuğu,
Kalktıkça yeniden sızlayan acısı, hiç dinmezdi, buruktu.
Ne bir yerden alıntı, ne başkasının fısıltısı,
Her kelime, solgun ruhumun derinlerinden bir esinti.
Bitkin bedenimin ağırlığından bir bir kopup düşüyor,
Eğer ben ölürsem, hayatım sessizce üşüyor.

Ergani’nin insanları,
Sade, ama yürekleri büyük.
Her bakışlarında bir anlam vardır,
Her adımda bir sevda.

Büyük dağların arasından gelirler,

Çağlar öncesinden bir nefes gibi,
Hilar'ın sırrı var taş duvarında.
Bakır yatakları, bereketli toprağında,
Binlerce yıllık hikâye saklı bağrında.

Dicle'nin suları akar derinden,

Makam Dağı'nın eteklerinde kurulmuş şehir,
Tarihin izleri, taşlarında gizli nehir.
Çayönü'nden yükselen medeniyetin sesi,
Hilar Mağaraları'nda yankılanır nefesi.

Dicle'nin suları, ovayı besler durur,

Gözleri uzaklara daldı, hayaller kurdu,
Bir zamanlar tanıdık yüz şimdi puslu.
Baba dediği kelime dilinde kurudu,
Uzaklarda bir anı, kalpteki paslı.

Yıllar geçti, mevsimler döndü,

Yüreğim yandı mı dedin, ey yabancı, ah,
Yandı da kül oldu, rüzgârla savruldu, durma, eyvah!
Kadim surların gölgesinde savruldu o küller,
Kaldı geriye bir hicran, acıdan bir demet güller.

Aşk mı dedin? Bir bahçe rüyasıydı, umutlarla yeşeren,

Kara bir leke gibi çöktün üzerime,
Her yönden sardın, vurdun, kırdın yüreğime,
Onulmaz yaralar açtın her köşemde,
Yine de isyan etmedim, sinip sustum.

Ey zalim hayat, ben sana ne yaptım ki?

Yorgun bakışlarım, kaybolmuş bir pusula gibi,
Sarsılıyor bedenim, rüzgârın acımasız oyunu gibi.
Gecenin ayazı, ruhumun çıplaklığına vuruyor,
Yaralı kalbim, müebbet bir hüzünle duruyor.

Bir soluk kadar yakın, yıldızlar kadar uzak,