Tuba Gürdere Şiirleri - Şair Tuba Gürdere

İnsanın sorumluluğu içtenlik oldukça oradan daima içe yönelir.

Kaça bölünürdü insan?
Ve kaç kez dağılırdı kendinde bütünlenmek için?
Kaç kez yenilirdi yinelenmek için düşünceler?
Bir yaşamın içinde kaç yaşamlar vardı özde yaşanılmaya dair?
Derin bir isyanın yalnızlığında dirilen sure'tler.
...Ki yalnız bir yanımız, en yalın halde hissedilen.

Hızla akıp geçen zaman, ruhumuzu nasıl tükettiğini görseydik eğer,
ruhumuz ve kalbimiz perdelenmezdi bedenimizin içinde.

İnancın yolu düşünceden geçmektir.
Düşüncede bir yol bulduysak eğer, fikirlerin çıkış sahillerindedir ruhun derinliği.

Düşün ki insan bir yapı.
Buyüzden herşey yakıp,yıkıp, yapıp ettiklerimiz değil midir?
İnşa edip yıkmakta kalbin yapısındandır.
İnşa derse yakaran, inşa etmez mi Yaradan?

İnsan iki yönlü yoldur kendinden içeri ve kendinden dışarı. Kendinden içeri yolsuz kaldığında zirve kalbinin ulaştığı mekandır.

İnsanlığın tek bir kelimede iki değer anlamı vardır. İlki içimizde ki değerdir diğeri içimizdeki değerin tüm dışımızda ki değerlerde bütünlenmesidir. Birden varolan insanın,ikilemlerden iki kez kendini kendinde bulmasıdır. İnsan yaşama bir etken ve etken ötesi etkileşimdir. İnsana bir çok şey yetmezken bazen insan kendine yetkidir. Buyüzden insanlığı yüreğinden duymak insan olmak değil, insaniyetliktir.

İnsan ve insanlık bütündür. İnsanlık, sonsuzluğa uzanan bir çocuk gibi yalnızca bakışına varolandır. İnsan içinde duyduğu insanlıkla o duyguyla büyüyendir. İnsan içinde duyduğu insanlıkla yücelendir.

Bazı insanlar gün yüzünü yaşar.
Bazılarıda günün özünü yaşar.
Körü körüne aydınlıktan söz edenler,
ışığın özüne asla eremezler.

Önemli olan ışık ve karanlık değildir.
Asıl önemli olan, aydınlığın üstünde ki aydınlığa ulaşmak
Ve karanlığın içinde küçücükte olsa bir ışığa içten ulaşmaktır.
Düşüncenin derin karanlığında kendinizde küçük bir ışık yakmak
dünyanızı aydınlatır.
Tek başına ne aydınlık bir ışıktır.