Tahir Özdemir Şiirleri - Şair Tahir Özdemir

İçten gelmiyorsa
Akıl çaresiz kalır
Küstahlıklar diz boyu olmuşsa
Sukut çaresiz kalır

Bir çocuk olamıyorsan

Beni ben bilemedim kurutamadım
Ne bir dağa ne bir taşa çağlayamadım
Zambak zambak açan tezgâhım vardı
Dokumaktan aciz kaldım

Senin sesinde gülmek var

Dünyanın güzelliği yetmiyor ömrümün çaresizliğine
Ağır basıyor hüzün bir tek geceleyin olmasa da
Burası evim değil ayağımda sürekli misafir terlikleri
Gün geçtikçe kalbimin kırbaç yemesi artıyor.

Mübarek bir kumaştır huzur

Dizilir bulutlar dip dibe
Yürüyen enkaz gibi içim
Yer gök olmuş hüzün
Kalbim ne zaman duracaksın

Sanmaktan yanılmaktan

İnsan hep kalbinin içinde mutlu
İnsanlar içinde değil
Dinlediği nağmede
Sürdüğü arabada
Yürüdüğü semtte
Hep bir sessizlikte

Çiçeklendi mi insan insanla
Samimiyet geldi mi sokaklarda
Ne güzel kucaklaşıyor insanlar kibirleriyle
Sitemleriyle sözleriyle sinirleriyle

Kırıldı kanatlarım neye yarar rengarenk olmak

Cahil kaldım ben bu işe
Sitemim kendime
Biliyorum dönüp dolaşıyorum peşinde
Ben duvarım sen duvarsın

Yüzüm asık illet bir adam oldum

Bir tek kapıların rengi ayrı olacak
İçerdeki duvarlar aynı
Saatler aynı günler aynı
Ben aynı
İnsanlar aynı olacak
Bir tek elbise renkleri ayrı

İçimde bir buhran var
Yanımdasın içimde nem var
Gözyaşlarımı arar oldum
İçimde ne işi var

Boşunadır ziyanım

Kıymet
Ne kadar eskimiş ve yabancılaştırılmış bir kelime.

Kıymeti mi bilinirmiş hiç
Daha elden kaybolmamışın.