Tahir Özdemir Şiirleri - Şair Tahir Özdemir

Gelecek dedim
Bir avuçluk yıldızı olmayan gökyüzüne
Atması için kalbi olupta
Bir küçük çocuk kadar yüreği olmayana
Gelecek dedim
Tüm gelenlerin

Gitmek mi gerekir önce
Öncesinden de yararlanamıyoruz mu
Sevgiden saygıdan hasretten özlemden
Gittikten sonra karanlık sokak her taraf
Küçük bir ev bir cadde boyu kapkaranlık
Gitmek mi gerekir önce

Yoruldum desem
Gücenir mi gökyüzünde süzülen kuşlar

Saatler akıyor geriye ve hep geriye
Eskicideki eşyalara hüzünleniyorlar
Sandıklara gömülmüş eski fotoğraflar

Bir yolculuk var
Yokluk yoksulluk peşi sıra
Dağları omuzlamış bir göz oda pahasına
Dizlerinin üzerine düşmüş gören olmadı mı

Bir odanın içinde binbir gölgeler

Heveslenmek dile kolay
Ufuklar hasretim
Eylül giderken bile
Gücendi yüreğim benden geçti

Kaybolmuş mektubum postada

Şimdi düşünüyorum da;
Sokakta
Bankta
Ağaç altında hep,
Elinde çiçeklerle bekleyen adam bendim
Bir gülüşüne sığdırdığım dünya benim.

Kalem ağlıyor da kağıda
İnsan başı insan omuzunu bulamıyor
Sen düşmeye gör o vakit
İnsan kendi selasını her vakit de duyuyor

Göçüyor insan kapılarda zillerde adı kalıyor

Yaprak dala, dal yaprağa has
Tomurcuklar ağaçlarda güzel

Makus olmana ne gerek vardı ruhum
İnce ince kırıla kırıla yetindin ne varsa
Müdam etmedin ruhum
Hayalhaneme kalsamda müdbir
Benim sana halim kalmadı

Koridorda yatanlar var
Daha ölüm gelmedi
Göz kapaklarını devindirirken tavana
Dışarıda yetim inler ben içeride inlerim

Burada değilim elbet ilelebet