Tahir Özdemir Şiirleri - Şair Tahir Özdemir

Çay şiirle dostla muhabbetle içilir
Hüzün ise yalnız çekilir.

Bir kuş sesi bile duymadım
Yüreğimdeki sesin işkencesinden

Kuru bir selamını bekleye bekleye derman bulamadım
Kendimle kendime eziyetimi bir sonlandıramadım
Oysa ne kadarda güzel boşluklarda geziyordum
Şimdi tek tek unutamıyor ağlayamıyor düşleyemiyorum
Ne uzak kim tuzak kim daha yakın anlayamıyorum

Ne gezersin gönül bu yılda olmadı mahsul
Çaresi yok tutsak kaldım
Bir yol gütmeden ömür bitti
Bir mektup yaz gökyüzüne deki susadım
Yorgunluk yaraladı öldürmedi
Sakinliğimi kaybettim

Radyoda fasıl
Geçmiyor akşamlar asıl
Nargilem anason
Durmuyor kırmızı ışıkta trenler
Gözüm hep o asgari haberde
Ve şairinde dediği gibi

Sobalı evlerin buğulu camları olurdu
En az herkesin bir kez kazımışlığı olurdu
Akşam olmuştu elektrikler yok olurdu
Herkesin hikayesinin bir sonu olurdu
Dışarıda kar ve Konya ayaz olurdu
Ve şairin dediği gibi

Mağdur ettiler
Dolandırılıyorum izahı yok
Arıyorum mesaj atıyorum
Bana geri dön avukat bey

Kendi istediklere yere gittim

Bahçıvan çaresizliğini
Toprağa sunabiliyor musun
Peki tabiata bir bahane

Kuşların uçmasına mutlu olan insanlar vardı
Şimdi yürekler acı dolu

Gel sen bir gökyüzüne bakalım
Çamurlaşmış kalbini temizlersin.

Yolculuk olsun istiyor yüreğim
Küçük bir kasaba olsun tek bir bakkal
Onca insan olsun

Ben kaçmak istiyorum
Belki kendimden
Belki senden
Belki sizden bizden cümle alemden
Kaçıp budamak istiyorum dallarımı
Rüzgara kaptırmak istiyorum yapraklarımı

Bütün adresler silinmiş hafızamda
Ne gün ne tarih ne sıfat kalmış
Dizilmiş ruhum perdenin arkasında
Beni kendimde sakla

Kalacaktın benimle beynimde