Tahir Özdemir Şiirleri - Şair Tahir Özdemir

Ağacı kesildi diye çınar düştü
Gözyaşları sel oldu yüzlere düştü
Hala aklımın bir ucunda kaldı
Aklıma geldikçe içime bir ateş düştü

Değişti kalmadı eski hali

Dışarı çıkıyorum hava bulanık
İnsanların elinde ne bir kitap ne dergi ne gazete
Kuşlar bile cıvıl cıvıl uçmuyor
Gözlerindeki hüznü görmek âşikar
Hayal kurulmuyor
Hayal edilmiyor

Anladım gelmeyecek
Biliyorum pis bu heves
Bugünün de akşamı oldu yine
Gönlüm gezer divane divane
Yanımıza damlayanlar nasıl olur dostane
Ne konuştuğunu bilmez anca çene

Kapatın kapıları pencereleri
Yorgun kuşlar
Yükleri umut
Duydum ki hayaller kanatlanacak
Duydum ki hasret sürgün verecek
Görüyorum ki diller zehir

Boğazım kuruyor
Adımlarım küçülüyor
Nasıl bir beyazlık ki bir türlü bitmiyor

Geçip giden bir şey yok hiçbir şey dinmiyor
Bu bir özgürlüğün zindanı

Çiçekler renk katsa bile etrafa
Onları solduran da, öldüren de insandır.

İnsanlar değişti
Unutanlar unutulanlar cabası
Geceleri çalışma yok
Sabah ezanı ile açılan dükkanlar kalmadı artık
Güzel insanlar öldü
Esnaf abiler bitti hep

Bir yola çıkıyorsun
İnsanlar hayallerini konuşuyor
Düz bir ova
Yemyeşil etraf ve her kenarda su
Rüzgar fonunda sallanan kavak ağaçları
Varıyorsun meydana köşesinde küçük bir bakkal

Zamanda eriyor insan.

Solan sadece bir çiçek değil, insan.

Dağlar bile olduğu yerde
Sen neyin çabasındasın insan.

Sonrasında kabir taşı olunacağına
Öncesinde kadir olmayacaksın insanlara..