Tahir Özdemir Şiirleri - Şair Tahir Özdemir

Bu ikimizin şarkısı
Benim bildiğim
Benim söylediğim
Benim sarıldığım bu şarkı.

Uçmak kuşlara
Tomurcuk açma ağaçlara
Yeşil yapraklara
Mavi gökyüzüne
İnsana yalnızlık yakışır.

Karanlıklar arasında yanacak ışığa yer yok
Yara bere içinde kalmış kabuk bağlamaya gerek yok
Herkes birer deli gibi
Kaçamıyorum yaşamaktan başka yol yok

Denemeden bilemezdim

Ayrılık rüzgârları ruh gibi peşimde
Çilem bu olsa gerek sızım bile derinde
Huzur neden sadece beynimde
Çay bile bırakılır değil mi deminde

Çaresizliğim çarem bile kendimle

Ayaklar eşittir göt cebi
Siz bu kadarlıksınız
Bu kadarcık eğik

Kederimi göğsüme bıraktım
Gökyüzüne bırakıp da kirletemem
Yaşımı gözümün içinde tuttum
Toprağa düşürüp de gücendiremem

Gözümün önünde soldu

Ne dermanı kaldı bedenimin
Ne de ruhumun gücü.

Mezarlıkta açan
Çiçek gibi umudum.

Havalar iyi olmasına iyi de
İnsanlar soğuk!

Kalmadı o eski topraklardan
Onların etrafımıza bıraktıkları samimiyetten
Sıcaklıktan

Hayat güzel
İçindekiler değil
Sayfalar boş olduktan sonra
Defter rengarenk olsa ne yazar

Sayfaları değiştirmeye gerek kalmadı

Değişen neydi düşünüyor insan
Gülmeyi bitirmek nasıl olur sürçülisan
Huzur veren alanda insan
İçten içe bitip sonra oluşuyor sıradan

Kıymet verdinde ne oldu