Tahir Özdemir Şiirleri - Şair Tahir Özdemir

Şimdi düşünüyorum da;
Sokakta
Bankta
Ağaç altında hep,
Elinde çiçeklerle bekleyen adam bendim
Bir gülüşüne sığdırdığım dünya benim.

Şiirler parçalanıyor içimde
Kalemim kırık
Sayfalarımda boşluk arıyorum
İşte bu kadarcık geçti günüm

Kalem ağlıyor da kağıda
İnsan başı insan omuzunu bulamıyor
Sen düşmeye gör o vakit
İnsan kendi selasını her vakit de duyuyor

Göçüyor insan kapılarda zillerde adı kalıyor

Yaprak dala, dal yaprağa has
Tomurcuklar ağaçlarda güzel

Hatırımda bir tek sen kaldın
Adın kaldı geride
Meydanlara bıraktığın namın
Kapılarda ziller de adın geçmese de
Adını duyan kapılarını ardına kadar açtı
Açtı da

Unuttum yüzleri simaları
Sesleri tüm dehlizli sözleri
Bulamadım damak da bir tat daha
Hatırımda kalmayacak

Ağızlar dolusu ölümlü kalımlı

Makus olmana ne gerek vardı ruhum
İnce ince kırıla kırıla yetindin ne varsa
Müdam etmedin ruhum
Hayalhaneme kalsamda müdbir
Benim sana halim kalmadı

Koridorda yatanlar var
Daha ölüm gelmedi
Göz kapaklarını devindirirken tavana
Dışarıda yetim inler ben içeride inlerim

Burada değilim elbet ilelebet

Hazin bir aydı
Hazirandı fesleğenlerimin balkonda çıkışı
İçimde serzenişler apayrı bir ben
Zelzeleye uyanmış bir gönlüm
Nasıl bir ruh hali
Elbet bir diş ağrısına değildir nazım.

Hep bir yerden kıran ve eksilten hayat
Gönlüme oturdu hüzün
Umut kuşların kanadında
Süzülüyor bir oyana bir buyana
Hangimiz istemez ki bulutlar getirsin