Tahir Özdemir Şiirleri - Şair Tahir Özdemir

Ömrüm ömrüme saki
Uğraksız bir durak ömrüm sanki

Sana dil uzanıyor ölüyorken çocuklar
Konuşmuyorum dikenli diller dururken
Gözümü çeviriyorum boş duvarlara
Sana savaş açıyorlar

Olsun ben yalnız kalayım

Bir dolunaydı gelip geçti sandım
Özümüz insan sözümüz nerde yanıldım

Övülesi yalnızlık
Odaları bizim değil
Sabahları kırmızı çaydanlık

Kahkaha atarken olurlar nar ağacı
Sonra ağlarlar sanırsın ki dar ağacı.

Sen de kalma bana yalnızlık reva
O siyah valiz elimde
Hayatımda bana uğrayan tek tren
Gelen tek vakit uçtu gitti
O trende gitti
Sonra geç kaldı hayatım

Cezalar alıyım
Kendime azap olayım
Kendimde yarım kalayım
Senden kaybolmasın

Giden ne varsa

Geceleyin saatte akrep düşerdi bir zamanlar
Sabaha karşı uyku olmazdı sokak lambaları gündüzüm
Koşarak gelip sığındığım limanım vardı
Eksik kaldım seni kaybettim

Derlenip toplanmaya başlamışım

Amansız bir keder diyemedim
Senin hiç omuzlarına dünya bindi mi?

Nisana gelmişim ilkbaharım
Nisanda ben yeni doğmuş bir kelebek
Sevinçli bir martı özlem duyan

Sarı sokak lambaları arasında
Yürüyorum koca şehirde
Kaldırımlar boş
Yolun tam ortasında ilerlemekteyim
Yüreğimdeki ayaza
Yağmur damlaları değmekte

Sensiz benim adım bile yok
Renkleri görebilecek gözüm bile yok
Bir avuç mutluluktan katsan kafi
Karşımdaki duvara bakacak yüzüm bile yok

Sensiz benim tadım bile yok