Tahir Özdemir Şiirleri - Şair Tahir Özdemir

Ara sıra oluyorum bahtiyar o anlarda sönüyor yangınlar
Avuçlarımda köz tekrar dönüyorum başa

Bir kurtulsam diyorum avuçlarımda kalan yazılar
Soluyor yüzüm yüreğim gözlerim tekrar dönüyorum başa

Sesim çıkıyor benim
Çıktığını mı sanıyorum acaba
Ama duyuyorsunuz beni
Kafanızı sallıyorsunuz
Ben buradayım
Neden dinler gibisiniz

Kupkuru günün gündüzü
Umutlara mülteci kaçışlar
Her yalnızlık bir ayrılık değil
Gövdeler arasında tutunamıyorum

Gökyüzü buz keser

Birimizde dert birimizde yara
İkimizde iyiyiz ya düştük dara
İçimiz yandı bu acı niçin
Ucuz ufacık sebep güldürmedi

Yıllar aylar geçiyor ömür bitiyor

Ağır basan bitmeyen uğultu
Çok yanlış olan bir şey vardı
Kanmak gerekliydi umutlu umutlu

İnsan hüsran insanlık hüsran
Tek kadim olan toprak
Susmayı deneseydin biraz daha
Gelip geçmeyecekti bu amansız tozkoparan

İşittiğin cümleler oysaki hepsi yararsız

Gökyüzü karardıkça karardı yağmur gelmedi
Çayın altını yaktım bir türlü kaynamak istemedi
Yorgunum dedikçe kimse üstelemedi
Uyumasam da, uykularımda ölmesen

Müstakil mekanlar dizilmiş pare pare

Geçmiş geçmişte durmuyor
Karşımda eriyip durma
Bir farkım kalmadı artık
Yarınlar çok uzakta, şahidim bugünden

Kapıdan çıktın mı
Artık içeridekilere yabancısın
Ağlayamıyorsun
Yaşadığının farkında değilsin
Artık kendine de yabancısın

Ambarlar dolup taşacak diye beklerler
Dua namaz niyaz abdest hak getire yağmur beklerler
İşinde gücünde bereket beklerler
Fitneyi fesadı çamuru benimsediler

Hısımı akrabayı ekranda görürler